Bir gün seninle sessiz bir sokakta rastlaşacağız da
İçimden konuştuklarımı duyacaksın diye ürperiyorum bazen
Geçme ihtimalin olan sokaklardan hiç geçmiyor,
Karşılaşmayı düşündüğüm şiirleri elime pek almıyorum.
Bazen içimden birkaç dize okuyorum,
Etrafımda gözlerinin olmadığından emin olduğum zamanlarda
Kulaklarımda bildiğin bestelerin yankısını buluyorum
Ama ufak bir ihtimal varsa görünürlüğüme dair senin tarafından
Hiç riske atmıyorum kendimi
Görünmezlik sihrimi kullanıyor,
Hiç var olmamış bir bedenin taşıyıcısı gibi davranıyorum
Bazen seni bana hatırlatan her şeyi bir çırpıda siliyorum,
Sonra geriye benden bir şey kalmaz diye korkuyorum
Yok olmak endişesi sarınca bedenimi tekrar var ediyorum sildiklerimi.
Varlığına katlanamadığım çok zaman oldu,
Varlığına sebep olmamama rağmen acısını bizzat kendimden çıkardığım
Kimsenin bilmediği zararları verip kendime
O zararlar ile aynada rastlaştığım çok zaman oldu.
Tüm girişleri kapatıp
Senin olmadığın bir diyarda yeni nefesler kurduğuma inandırıyorum bazen kendimi
Senin benden hiç gitmediğini o zamanlar anlıyorum.
Uzaklaşıyorum sanıyor, bunun neşesini yaşıyorum
Sonra bir bakıyorum gittiğim yolları senin ayak izlerin çoktan sarmış
Denedim hepsini,
Yakmak, yıkmak, yolmak, kaçmak.
Gün bugün oldu,
Kendime dönüp kaçamıyormuşsun demek ki demiyorum
Hala kaçabileceğime dair bir inanç var ruhumda
Yolunu henüz bilmediğim bir memlekette esamen olmadığını
Ve bir bedene bile sahip olmayan
Bulut gibi süzülen, nereye gidersem
Kokusunu da izini de
Varlığını da yokluğunu da benim sayemde kazanan
Belki bazen beni var eden, ama genelde tüketen
Tüm bu vasıfları nerede olduğunu bilmediğim varlığıyla
Tüm soğukkanlılığıyla toplayan senin olmadığı bir yere,
Öyle bir yere kaçabileceğime dair inancım var.
Adına acı demek istemiyorum,
Hüzün de olmuyor.
Ne olduğunu dahi bilmiyorum,
Belki sen de beni tanımıyorsun,
Belki sen de artık benimle karşılaşmaktan yoruldun.
Kaçmak için öyle hızlı koşuyorsun ki bazen,
Ben buradan bakınca koşmuyor gibi duruyorsun
Hareketin zaman dahi yaratamıyor belki.
Neyse, eğer sen de istiyorsan artık
Benim ruhumda yer kaplamamayı
Bil ki ben de istiyorum, ruhumun senden parça taşımamasını
Bu dileklerimizin gerçekleşebileceğine dair bir ümit taşıyorum.
Bir sonraki nefesimizi dahi ümide bağlarken
Tebessümümün ümidini taşıyamayacak değilim elbette.
Ama senin izlerini nasıl silerim bilmiyorum.
Sen gittiğinde yarattığın boşluğa ne tohumu atsam yeşerir acaba
Gür çıkar mı, kokusunu tüm hücrelerime salar mı
Senin yarattığın boşluk senin verdiğinden fazla acı vermez herhalde
Belki gün olur, sen benden gidersin
Ben de senin olmadığın ahşap bir eve giderim
Geceleri en büyük korkum yangın olur,
Ama bu sefer herkesin görebildiği bir yangın
Derimde hissedebileceğim kadar gerçek bir yangın olur.
Neyden yapıldığını, nereye sığdığını
Nereden geldiğini ve nereye gideceğini bilmediğim
Kimselerin haberdar olmadığı
Elimi yüzüme taşıyıp
Yüzümde izler bırakan bir yangın değil.
Gerekirse yok eden,
Ama yok olmuşluğumun herkes tarafından bilindiği bir yangın olur.
Bir Yangının Düşlemi
Bir Madrigal Şarkısı: Kelebekler
Madrigal çok geç keşfettiğim, ama keşfettiğim günden beri şarkılarını dinlemekten vazgeçemediğim bir grup. Bugün sizlere öneri olarak Madrigal grubunun “Kelebekler” şarkısıyla geldim. Bu şarkı hakkındaki düşüncelerimi de sizlerle paylaşmayı ihmal etmeyeceğim. İnşallah sizler de bu şarkıyı seversiniz. 🙂
Tek kurtuluş yolu günbаtımınа doğru,
Yok elinden tutаn, yаrdımınа koşаn
Kendinden bаşkа kimseyi düşünmeyen insаnlаrdаn,
Kurtulsаn yeter. Nere ne fаrkeder?
Hepimiz hayatımızda zor zamanlardan elbette ki geçmişizdir. Böyle zamanlarda birinin bize destek olmasına, elimizden tutmasına, yardımımıza koşmasına ihtiyaç duyarız. Özellikle böyle durumlarda, yani “kötü gün” dedikleri zamanlarda kimlerin gerçek dost, kimlerin ise sadece kendini düşündüğünü daha net bir şekilde fark ederiz. Hani şu “iyi gün dostu” dediklerimiz var ya işte demek istediğim tam da o. Böyle insanlar bizlere destek olmaktan çok köstek olurlar. Bu yüzden bizlere yük olan, sırtımıza kambur olan insanları söküp atmak en iyi çözümdür. Hani diyor ya Ahmet Hamdi Tanpınar: “Fakat neyi anlatabilirdim, kime neyi anlatabilirdim? İnsan neyi anlatabilir? İnsan insana insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbiriyle konuşabilir insan insanla konuşamaz.” Bu sözü o kadar doğru ki…
Aslında biz de bu hayatta kelebekler gibiyiz. Onlar bugün var, yarın yoklar. Bir insanın parmağına bile konmaya korkarlar. Çünkü konduklarında ömürlerinin bir dakika uzun veya bir dakika kısa olması o parmakların ucunda olur. Bizler de kelebekler gibi bazen kendimizi bir başka insanın inisiyatifine bırakıyoruz.
Şarkıdaki şu sözler “Ömrü kısа renkli kelebekler gibi, аteşe uçаrız belki” bizlere aslında çok etkileyici bir hikayeye atıf yapıldığını gösteriyor: “Şem ile Pervane‘nin hikâyesi” Bu hikâye Şem ile ona körkütük aşık olan Pervane‘yi anlatır. Pervane, Şem‘in önce ışığı etrafında dönüp durur. Ama ona bu yetmez. Çünkü körkütük aşıktır. Ona daha yakın olmak ister. Ama bu yakınlaşma onun sonunu hazırlar. Aşkı uğrunda ölür.
Zamanı Okudum
Bir ağaç tohumla başlar. Tohum, ağacın zamanı olur o anda. Fani dünyanın başlangıcına kök salar. Kum oynarken anlamaz bardaktan akarcasına nasıl geçtiğini, tutmak istersin parmaklarının arasından akıp gider zaman dediğin bilinmezlik… İnsan, tele dokunduğunda dostuna bakar. Hava kararmıştır. Yıldızlar, küçük benlikleriyle göğe dağılmıştır. Kırk yıllık hesabın nasıl döndüğünü anlayamamıştır hâlâ… Ateş oldum, minder oldum, kum oldum, deniz oldum ve zaman, zaman olarak geri gitti yokluğa…
Duyumsadığın her şeye en küçük önemi ver! “Gündüz”. Gece dinlenmek içindir. Hâlbuki gözleri yabancı bir şekilde yastığına hasret hâlindedir. Zaman yarı ölüme doğru göç etmeye hazırlanmıştır. Evet… Gece ve gündüz her gün tekrarlayan birbirini seven iki göçebedir. Birer âşıklar her ikisi de dolunaya… Madem bana ezelden biçilen kaftan bu, neden bu hayat sınavından alnımın akıyla çıkmış olmayayım?
Nasıl alışır kuşlar bu göğü yitirmeye? Giderken bırakılan her şey büyümüştür ve en son alışamadığım güzel hikâyelere veda ediyordum. Bu küçük ve güzel hikâyelere veda ederken ki gün, kanaryalı saatim zaman geldi diyordu. Ben bu kâinatın ufak ve sesli bir parçasıyım. Kanaryalar gibi özgürlük yeminleri yapıyorum. Ufağım çünkü her tablonun, görüntü fotoğrafının içinde daha anlam ve özgür durmak için…
Bu alın yazımın ve gözyaşlarımın zamanı durdurmaya tebessüm eder gibi bir hâli vardı. Dimdik duruyordu. Örneğin, tebessüm üretmek için uğraşan, zamanı bir tuvale sığdıran minik bir şehrin kaçıncı bölgesinde duvarına deli gönlünün manzarasına nerde seyre dalıyordu. Bir gecikmişlik hikâyesi değildir. Saydım, okudum, yazdım ve yok olmadı bu şehir.
Her Yer Aydınlıktır!
Çok şey öğrendim bu geçen zaman boyunca. Güvendiklerim ve hayallerim rüzgârın esintisinde kayboluyor. Hayatım savrulurken anılarım, çocukluğuma takılıyor. Üzerimdeki yükleri küçüklüğün cesareti kaldırıyor. Masallarla uyuyorum. Küçük bir kara bir balığım şimdi. Sonsuzluğun hayallerini kuruyorum. Savaşlar, dostluklar, sevgi bitmiş gerçek hayatta. Bağnazların baskısından kurtuluyorum hayallerimin içinde.
Dik dur gönül saltanatında, gidilecek uzun bir yol, açılacak bir kapı ve yıldızları seyredebileceğimiz bir pencere lazım gelir. “Lam ve elifi” gönül anahtarın eyle…
Yok Olma Bu Dünyada!
Yaşar kemal’in “Dağlar, insanlar ve ölüm yorulduysa şimdi, en güzel şiir, Barıştır.” Sözü bana zamanın kısa olduğunu bir kez daha hatırlatmaktadır. Güveni temsil eden mavi bir limandan geçmek istiyorum. Sıcak ve serin resimlerin çizildiği sanatçıların tablolarının önünde durmak, martılara “ ben geldim” demek istiyorum. Devrik bir cümlenin içinde kurallı olmak için savaşmak istiyorum… Gökyüzüne rengârenk balonları bir tebessüm kazanmak için serbest bırakmayı hayal ediyorum.
Elimde bir bardak çay, insanların ne kadar boş dünyaları olduğunu düşünüyordum. Sonra bunu düşünmekten alıkoyan bir şey vardı. Çünkü her insanın bir hikâyesi olduğuydu. Olmayacak mı? Neden burada bekliyorsunuz? Ben zamanı alır giderim. Ne de olsa vakit nakittir. Zaman bir ekmek parçası kadar değerli bir mücevherdir.
En Güzel Aşk Öyküsü: Cemile
Henüz genç yaşında, ustalığının başlarında kaleme almıştır Cemile’yi Aytmatov. Kimisi için sade bir aşk öyküsü kimisi için bir entrika doğumudur. Cemile, tabiat ana ile saf bir aşkın buluşma öyküsüdür. Cemile, birbirine açık iki gencin hikâyesini üçüncü göz ile anlatır. İncecik ama bir o kadarda kalın bir aşk kitabıdır. Kitabı okuduğumda aklıma hemen Attila İlhan‘ın yazmış olduğu bir şiir gelir:
Gözlerin gözlerime değince felaketim olurdu
Ağlardım
Beni sevmiyordun bilirdim
Bir sevdiğin vardı duyardım
Çöp gibi bir oğlan ipince
Hayırsızın biriydi fikrimce
Ne vakit karşımda görsem öldüreceğimden korkardım
Felaketim olurdu, ağlardım
…
Bu şiirden esinlenmemin nedeni şudur: ortada iki âşık ve kıza âşık olan ama belli etmeyen bir genç, Attila İlhan şiirinde aynen bunu tasvir ediyor. Aşk iki kişiliktir üçüncü şahıslara yer yoktur. Aşk bazen tek kişiliktir, iki yüreğin bir olup tek bir yüreği temsil etmesidir.
Kadının bilek gücünün yürek gücünden kaynaklandığını anlatan bir öyküdür.
Kahvelihisar
İskelesine aşıklar vurur bizim buradaki sahillerin. Yeni yetme çocuklardan, eli öpülesi büyüklerine kadar.
Baharı tutuşan eller haber verir.
Günlerden “yine sen” diye bahsedilir.
Saatler hep, “bana o kala’dır.”
Ama hiç “bensiz o geçmemektedir.”
Dilek tutmak için bir yıldızın kayması beklenmez.
Zira düşenden de hiç bir vakit bir şey istenmez.
Karşılıklı göz tutulması tabiat olaylarına konu olur.
Bazen denizdeki balık bazen de sema da süzülen kuş olur
Akşamın karanlığı, gündüzün hayrını yaşatır
Önce kalpler sonra gözler tanışır
Bir omuzda baş diğer omuzda hayal taşır
İki farklı beden aynı ruha karışır
Burası Kahvelihisar…
Göğün altında, bulutların üstünde bir diyar
Adında kahve manzarasında aşk var..
Gör
Hayatı askıya aldığımda başladı felaket.
Gayri ihtiyarı bir kimse gibi her sofraya dadandım.
Kalbim aç bir çocuğa benzerdi,
yaşamadığım kalmasın istedim.
Her tadın altında dilim dolaşırdı,
ister ve istenmek isterdim.
Gönül sazı çalmak bilmezdi ruhumda,
çalsın ve sussun isterdim içimde ki
çalsın ve dursun isterdim zaman ekseninde ki.
Adını koyamadığım bir sürü histi,
daha fazlasını hissetmek elimden gelmedi.
Kuyruğunu kıstırmış insandım ben.
Her çiçeğe ayrı ayrı konmak isterken,
hayatın çelmesine yenik düştüm.
Bir kız çocuk olup gülümsemek,
bir anne olup baş okşamak,
bir sevgili olup ruh okşamak isterdim.
Bitmeyen arzulara sahiptim ben,
benliğimden götürülenlere ithafen;
hep yeniden doğmak kaosa doğru.
Gözümü kapatıp görmediğim gerçeğe yürümek istemedim,
gözümü kapattıysam görmem sandım.
Her kirpik birleşiminde karşımdakini yok saydım.
Tuttular ellerimden,
Göz kapaklarımı yırtarcasına açtı her biri.
Gör ve üzül haline!
dediler.
Kör olmak istedim.
Bir dünya güzelliğe karşı,
sevdiklerime ağma olmak istedim.
Gör ve silkelen!
dediler hep birlikte.
Senin kim olduğunu öğren!
dediler.
İşte o an kulaklarım kesilsin istedim.
Tüm sağırlara hainlik edip,
ezgileri reddetmeyi göze aldım
ve seslere sağır olmak istedim.
Gör ve konuş!
dediler hep birlikte.
Nasıl acizsin!
Nasıl kötüsün!
Gör ve konuş!
Nasıl bir soydan geliyorsun
ve nereye gidiyorsun sen?
dediler.
Bu kibirin neye?
Bu öfken kime?
dediler.
Kalbinde hiç mi iyi kalmadı?
Konuş!
O an dilim kesilsin,ses tellerim yırtılsın istedim.
Ben anlatmak nedir bilmem demek istedim.
Tüm jiletleri yutmak istedim.
O an her göz acıdı bana
ve her kalp acizliğimi vurdu yüzüme.
Bütün suretler buruştu önümde.
Takatsiz bedenime ağır geldi söylenen.
Yığıldı bir dehlizin içine.
İşte sen busun!
dediler.
Kim olduğunu gör!
Kim olduğuna kulak ver!
Kim olduğunu anlat ve kim olmadığını anla!
İşte şimdi tüm dilleri kesmek istedim.
Kulaklar bana sağır olsun.
Tüm gözler körlüğe mahkum olsun.
ve ben acının bu kadar gerçek,
gerçeğin bu kadar acı olduğunu
senden öğrendim.
Mabel Matiz’in “Boyalı da Saçların” Şarkısına Güzel Bir Bakış
Bu şarkıyı ilk duyduğumda ilk izlediğimde beni çok etkilemişti gerek şarkıyı seslendiren Mabel Matiz’in ses tonu olsun gerek şarkının içeriği olsun beni çok etkilemişti Boyalı da Saçların şarkının içeriğiyle elimden geldiğince sizin için inceledim ve gördüklerimi de o duyguyu da sizinle paylaşmak isterim.
Klibin içerisindeki en çok bana dokunan duygu yoğunluğu ve hatıralarda yaşanılmış olan bir anı ve belki de bir hayat ve yarın kalmış bir sevgi sevginin içinde olan bir kadın özlediği, sevdiği, gözlerinden hala belli… Başkasını sevmesine rağmen evlendirilen bir kadının iç dünyasına şahit olunuyor. Gözlerindeki akan yaşlarından kalbinin sahibinin olmamasından. Oysa ki ne güzel uğurlamıştı.
Gidip gelmesinin hayalini kurarken işte burada anlamamız lazım hayat bazen her istediğimizi bize vermiyor. Verme şansı tanımıyor… Başkasını sevmesine rağmen o giderken başkasıyla evlenmesi kadar zor olan bir şey tanımadım, bilmiyorum, görmedim kalbinin başkasına ait olduğu zaman başkasıyla yaşamanın ne anlamı kalır.
Klipteki en göze çarpan detay kuşkusuz duygu yoğunluğu, ve olan sevgidir. Bir de istemediği adamla evlenmesidir. Boyalı Da Saçların “boğuluyorum ama ilacı da yok bunun tez gel”. Aslında her şey bu cümlede saklı ve görünmekte…
Klipteki kişinin askere gittiğini ve bir daha gelmediğini görüyoruz…. Kadının kalbi gözü hep onun gelmesinde bir pencere köşesinde bekler duruyor. Bazen insan gelmeyeceğini bile bile bekler durur ve bir umut der belki de çıkar gelir düşüncesidir.
“Göremediğin gözyaşı mı, silemedin gömleğinle ya bu sitemi kollarına al yanayım ya ben derdime “denildiği an yürek yaralılığı gönül kırıklığı besliyor bu dizelerde… Belki hepimiz önce öyle düşünmüştür ta ki klibin son sahnesine kadar adamın ölmediği fark ediyoruz yaşıyor ama ölseymiş kadın daha az üzülürdü daha az kırılmış olurdu. Adamın üzülmediğini demiyorum ama kadın kadar olmamıştır. Ömrünü sevmediği adamla geçirmek kadar kötüsü yok….
(Bir incelemenin daha sonuna geldik inşallah beğenirsiniz bir hatam olduysa affola yeni yaptığım için ister istemez olmuştur.)
Şiir Gibi Bir Film: Kelebeğin Rüyası
İyimser mi daha cesurdur kötümser mi ?
2.Dünya Savaşı sıralarında 1941 yılında Zonguldakta geçen film şair Rüştü Onur ve şair Muzaffer Tayyip Uslu’nun belediye başkanının kızları Suzan’a tutulmaları ve iddiaya girmeleriyle başlar.Suzan hangi şiiri beğenirse iddiayı o kazanacaktır.Fakat her ikisinin de çağın illeti olan vereme yakalanmış olmaları Suzan’a giden yolda yollarına taş koyacaktır.Rüştü ve Muzaffer memuriyetlerine ve şiir dolu yaşalarına devam ederken bir yandan da hocaları şair Behçet Necatigil’le hafızalara kazınan diyaloglarda bulunurlar.
İnsanoğlu hocam iyi davranınca çabuk unutuyor…
Dans provasından çıkan Suzan tokalaşmak için el uzatan Rüştü’yü geri çevirir.Dostunun bu duruma içerlenmiş olsa gerek ki Muzaffer sonraları hocası ile gezerken Suzan’la karşılaştığında ona pek de sıcak olmayan bir tutum sergiler.Ve yüreğimize dokunan,akıllara kazınan o sözü söyler:İnsanoğlu hocam,iyi davranınca çabuk unutuyor…
Sen çok güzelsin. Sebepsiz de gülebilirsin.
Rüştü ve Muzaffer Suzan’la tanışır güzel vakitler geçirmeye başlarlar.Rüştü bir yandan yazmış olduğu tiyatro için provalara başlamak niyetindedir ve öyle de olur. Eserinde yer verdiği,maden ocağına inmek isteyen Hatice karakterine Suzan,Mehmet’e ise Muzaffer can verir…Ta ki Suzan’ın babasının Rüştü ve Muzaffer’in verem olduğunu öğrenene kadar.
Bir ermiş bir gün rüyasında kelebek olduğunu görmüş.
Uyanınca kafası karışmış.Ben mi rüyamda kelebek oldum yoksa
bir kelebek şu anda rüyasında ben olduğunu mu görüyor? Diye düşünmüş..
Rüştü Heybeliadaya verem tedavisine giderken Suzan’la Muzaffer birbirleriyle daha fazla zaman geçirir ve hatta Rüştü’nün hayalini,eserinde yer verdiği o deliliği yapmaya cüret eder çok da eğlenirler.Kaderlerinde mi var bilinmez güzel her an yarıda kalır, bit temizliği için soyunması gereken Suzan’ın şapkası kaldırıldığına omuzlarına lüle lüle dökülen saçları her şeyi gün yüzüne çıkarmıştır.
Sen takma kafana Muzaffer
Senin savaşın sana yeter.
Rüştü Heybeliadaya tedaviye gider hocası Necatigil’le beraber fakat senatoryumdan ne davet almıştır ne de onay. Fakat davetten onaydan daha güçlü bir silahı vardır, kelamı, lisanı, şiiri vardır… Vardıklarında içeri alınmazlar fakat başhekimi görürler, Necatigil başhekime Muzaffer’in çok kıymetli bir şair olduğundan bahseder ve Muzaffer defterini açıp şu çok kıymetli dizeleri yüreğinden koparıp dile getirir:
“Diyecekler ki arkamdan
Ben öldükten sonra
O, yalnız şiir yazardı
Ve yağmurlu gecelerde
Elleri cebinde gezerdi
Yazık diyecek
Hatıra defterimi okuyan
Ne talihsiz adammış
İmanı gevremiş parasızlıktan”
Senin varlığın her şeyin tam manasıyla kötü olmasına mani oluyor.
Yoksa senden başka her şey kötü be karıcığım.
Muzaffer senatoryuma kabul edilir ve Rüştü’nün mektubunda da bahsettiği biricik sevdiği Mediha’yla da tanışır. Günler birbirini kovalarken Mediha’nın senatoryumdan ayrılması gerektiğini öğrenen Rüştü ve Muzaffer de kaçar. Rüştü ile Mediha evlenirken Muzaffer Suzan’ın İstanbula döndüğünü öğrenir. Bu sırada her gelen dergiyi hevesle açan, yıllardır şiirlerini dergide yayınlamak isteyen Rüştü ve Muzaffer’in şiirleri Varlık dergisinde yayınlanmıştır. Mediha sürekli ateşlenir hastalıkla savaşır. Ve çok geçmeden sebebi sonradan anlaşıldığı üzere apandisti patlamış, fark edilememiş ve ölmüştür. Perişan olan Rüştü ve kadim dostu Muzaffer o daracık odaya kapatır kendilerini.. Günlerce yazarlar.. Kağıtlara,defterlere; duvarlara… 17 gün sonra Rüştü de verem illetine ve Mediha’nın hasretine dayanamaz hayata gözlerini yumar..
“Tanrım açamadık içimizi
Artık buluşmamız mahşere kaldı.
Ne yelken ne gemi var limanda
Kaçmak bir uzun sefere kaldı.
Mercan bir sahildeymiş gemiler
Bulmak kasvetli günlere kaldı.”
Her köşesi şiir kokan bu filmde yer yer kendinizi bulacak, yer yer seyre dalacak, yer yer huzurla dolacaksınız… Cümlelerime son verip iyi seyirler derken… Filmin başlangıcındaki şu dizeleri tekrar etmek istiyorum..
“….
Önümde Rüştü ve Muzaffer’in yazdıkları
Sana onlardan
Kendine acıyan şikayetnameler gibi
Yazılmış mektupların birinde
Belki bahsetmiş olmalıyım
Ve yahut bende herkes gibi
Onları tümden unutmuş
Düpedüz ayıp etmiş olurum.
Bir kitap önerisi olarak Victoria
Evet, neydi aşk? Güllerin arasında esen bir rüzgar, hayır, kanda bir sarı fosforlaşma.
Bazılarınız onu “Açlık” kitabıyla tanıyor olabilir , bugün size bir diğer eseri Victoria’dan bahsedeceğim. Knut Hamsun zorluklarla dolu yaşamına çok sayıda nadide eser sığdırmış. Asıl ismi Knud Pedersen olan yazar, henüz çok gençken yazmaya başlamış, on sekizinde...
Victoria 1920 Yılında Nobel Edebiyat ödülü almış bir roman. Gelelim kitabın içeriğine. Ah Victoria ah diyerek okudum kitabın tamamını. Kitap, ismini romanın başkahramanlarından olan Victoria’dan alıyor. Burada ilginç bir bilgi vermek istiyorum; yazarın kızı da ismini bu kitaptan alıyor. Victoria özünde bir aşk romanı ancak o bildiğimiz aşk romanları gibi değil pek. Bu düşünceye sahip bir ben olamam , bakın Alman bir kitap eleştirmeni ne diyor;
“Günümüzün çok, pek çok eseri zamanla toz toprakla örtülse, unutulsa, Victoria yaşayacak, yarınlarda da genç sevdalıların dostu, sırdaşı olmaya devam edecek…”
Kitap genel itibariyle akıcı bir dile sahip, hangi ara bittiğini anlayamayacaksınız. Kim okursa okusun, mutlaka kendinden bir şeyler bulduğu yerler olacağına inanıyorum . Victoria tabiri caizse imkansızlık üzerine kurulu bir roman. Bir değirmencinin oğlu olan Johannes’in Şatoda yaşayan güzel kız Victoria’ya gönlünü henüz çocukken kaptırmasının öyküsü. Kitap hakkında çok fazla bilgi verip okuma isteğinizi kırmak istemem. Okuyun, hissedin sonra beraber konuşalım 🙂
Kapanışı kitaptan güzel bir alıntıyla bitirmek istiyorum.
“Aşk bir insanı yere yıkabilir, onu tekrar ayağa kaldırabilir, onu yeniden rezil edebilirdi. Bugün bakarsın beni sevmiş, yarın seni, öbür gün onu! Böyle kararsızdı aşk. Koparılması imkansız bir mühür mumu gibi dayanıklı da olurdu, ölüm saatine kadar tıpkı sönmez bir nur gibi parlardı da; ölümsüzdü bu kadar…”
“Babil’in En Zengin Adamı” Kitabından 10 Altın Bilgi
Babil, bir dönemin medeniyet ve ticaret başkenti. Bir zamanlar Babil’de dünyanın en zengin adamı olan Arkad adında biri yaşardı. Arkad dostlarına, ailesine ve kendi harcamalarına karşı oldukça cömertti. Fakat mal varlığı hiç azalmıyordu. Onunla aynı yaşta olan dostları ise Arkad’ın bu zenginliğine anlam veremiyordu. Arkad birgün dostlarını etrafında topladı ve onlara zenginliğin altın kurallarını anlattı.
Bende sizler için bu altın bilgileri derledim.
1.Gelirinizin En Az Onda Birini Biriktirin
Her ay düzenli olarak kazancınızın en az onda birini kendiniz ve aileniz için biriktirin. Gelirinizden daha azıyla yaşamayı öğrenin. Harcama bütçenizi oluşturun. Bütçeniz, cüzdanınızı şişmanlatmanız için en büyük yardımcınız olacaktır. Zenginlik bir ağaç gibidir. Bir tohumdan filizlenir ve büyür. Düzenli birikimle beslersen gölgesinde keyif çatabilirsin. Yavaş yavaş gelen zenginlik sahibine zevk ve tatmin verir.
2.Harcamalarını Kontrol Altına Al
Gerekli harcamalar ile arzularınızı karıştırmayın. Geleceğini garanti altına almak istiyorsan bugün senin için öncelikli olmayan şeyleri ertelemelisin. Bir insanın zenginliği cüzdanında taşıdığı para değil inşaa ettiği zenginliktir.
3.Paranız Sizin İçin Çalışmalı
Para çalışkan bir köledir. Ona doğru işi gösterdiğinizde sizin için çalışır. Paranıza çalışması için uygun bir ortam hazırlayın. Akıllı yatırımlar yapın. Kendinize pasif yatırımlar oluşturun. Unutmayın ki siz uyurken paranız bir yerlerde değer kazanmıyorsa zenginlik sizin için uykuda görülen bir rüyadan öteye gidemez.
4.Yatırım Yaparken İşin Uzmanından Tavsiye Alın
Uzun uğraşlar sonucu kazandığınız paralar dakikalar içinde elinizden kayıp gidebilir. O yüzden yatırım yaparken işi bilenden tavsiye alın. Kulaktan dolma bilgilerle hareket etmeyin. Unutmayın, iyi bir yatırımın ilk prensibi anaparanın güvende olmasıdır.
5.Kayba Karşı Hazinenizi Koruyun
Riskin bedeli kaybetme ihtimalidir. Uzun dönemli fakat sürekli bir gelir kısa vadede fakat riskli bir yatırımdan yeğdir. Garantici olun. Geleceğiniz için gelir kaynağınızı garantileyin.
6.Sıkı Çalışın
Kazanma kapasitenizi arttırın. Unutmayın ki kader gayrete aşıktır. Her başarının temelinde arzu vardır. Arzuların güçlü ve net olmalıdır. Ne istediğini bil ve onun için daha sıkı çalış. Bu arzularında gerçekçi olmayı unutma. “Niyet varsa yol bulunur.”
7.Şans Kapını Çaldığında Hızlı Ol
Kitaptaki tabiriyle “Fırsat kendini beğenmiş bir tanrıçadır ve hazırlıksız olanlarla vakit harcamaz.” Oturup şansın gelmesini bekleme, kalk ve harekete geç ki şans kapını çaldığında şansı değerlendirecek gücün ve bilgin olsun.
Fırsat kapına geldiğinde onu fazla bekletme çünkü iyi şans çoğu zaman fırsatı takip eder. Beklemek ve harekete geçmemek başkasına fırsat verir.
8.Borç Verirken İyi Düşün
Dostlarına ve akrabalarına sırf onları sevdiğiniz için borç vermeyin. Onları tartın, parayı ne için istediğini sorun. Borçla borç kapatan insandan paranızı gelir alırken oldukça zorlanırsınız. Yeni bir iş girişiminde bulunacak olan arkadaşınız sizden borç isterse, onun kuracağı iş hakkındaki bilgisini ölçün, Çünkü o kazanmadan sizin borcunuzu ödeyemez.
“Arkadaşına yardım etmek istiyorsan, arkadaşının yükünü kendi üzerine almayacak şekilde yapmalısın.”
9.Az Dikkat Büyük Bir Pişmanlığa Yol Açar
Bir işe girişirken o işi tüm detayları ile inceleyin. Üzerinde durmadığınız küçük detaylar daha sonra canınızı sıkabilir.
10.Dolu Bir Cüzdan Özgürlüktür
Para beraberinde güç ve saygınlığı getirir. Bizleri özgür bir insan olarak tanımlayan şey dolu cüzdanlarımız. (Babil’de köleler para kazanarak özgürlüklerini satın alabiliyordu.)
“Eğer bir adam köle ruhluysa doğuştan ne olursa olsun köle olur.”
Mezopotamya’da yapılan kazılarda çıkarılan kil tabletlerde bu altın bilgilere ve ticarete dair belgeler bulundu. Bu yazıları çeviren Arkeolog Alfred H. Shrewbury şaşkınlığını şu sözlerle dile getiriyor
Geçmişin uzak diyarlarında Arap geceleri gibi romantizm ve maceradan bahsetmesini bekliyorduk. Dabasir diye birinin borçlarını öderken yaşadığı sorunlardan bahsediyor olması dünyanın son beş bin yıl içinde fazla da da değişmediğini gösteriyor.
Alfred H. Shrewbury
Babil, çölün ortasında gerçek olan bir vaha. Kurak fakat verimli topraklarını üstün mühendislik yetenekleri ile yeşerten bir şehir devleti. Yazılı tarihe göre ilk mühendisler onlar. Bu şehrin zenginliği yüksek savunma duvarlarının arkasındaki insanların çalışkanlığından geliyordu. Sizler de, kendinize Arkad’ı örnek alarak cüzdanlarınızı şişmanlatabilirsiniz.
Kırık Olsa Duramazsın Da
Kolun bacağın kırılınca duramazsın da,
Uzm. Psk. Bilge KOL
Kalbin kırılınca nasıl duruyorsun?
Sahi bu soruyu, bu satırları okurken ya da yazarken mi kendime soruyorum bilmiyorum. Siz biliyor musunuz?
‘Kırık olsa duramazsın.’ Kolun bacağın kırık olunca duramazsın da için kırılınca, üzülünce, öfkelenince, utanınca nasıl durduruyorsun kendini?
Zor mu geliyor hissetmek, nasıl zorluyor, neler oluyor? Kolunu bir köşede bırakıp gidemiyorsun da duygularını nasıl kestirip atıyorsun? Bu soruları cevaplama fırsatı vermeyi öneriyorum cesurca ya da korkakça. Nasıl olursa olsun…
‘Duyguları yaşamaya izin vermeliyiz.’ değil o. ‘Duygular varlıklarıyla bizim yaşamamıza izin veriyor.’ sırayı karıştırmamak lazım.
Bazen kendimize vereceğimiz hesaplar ilk adımda acıtır ama acıtmadan iyileşmek ne mümkün…
Hayatında gerçekten senin yanında olan tüm insanların listesini yapsan, ismin o listede olur muydu?
Bugün kendime dürüst olacağım… Peki ya sen niçin duruyorsun?
Gökyüzümü Çaldılar Çocuk
Gökyüzümü çaldılar çocuk
Yüreğimi aldılar göğe kaldırdılar
Kalbimi hüzün kapladı usuldan
Gözlerimi ise yaş..
Ahüzar oldum, vuslata düştü gemim
Yavaş yavaş yürürken
Önümü göremez,
Hayalimi düşleyemez oldum
Koca dalgalı denizler misali
Vurdum dalgamı en yoksun sahile
Vurdum gönlümü sessiz taşlara
Vurdular kuşumu vakitsiz bir akşamüstü..
Ayak izlerimi çaldılar çocuk,
Güneş gözlerini kısarken ufuktan
Bir saba yeli geldi amansızca
Ayaklarım yerden kesildi
Anladım ki yine misafirdik bu sofrada
Güllük gülistanlık içimize
Birkaç beste yazıldı sevmelerden
Ahu figan etti yüzüm, ellerini aradı
Oyuncağının peşine düşen çocuk gibi
Aradı durdu kulağım senin sesini
Nefesim aradı o oksijeni
Nefesim…
Sade Şiir
Sadelikten yana ne varsa hayatımızda
Hepsi bıraktı üzerindekileri rengarenk bulutlara
İnsanlarda bıraktılar
Çocukluğun masum afacanlığını
Onlarda, yüzlerine tükürtme görevi üstlendiler
Mesela bin parça olmuştu bir insanın kalbi;
Huysuz, yalan, aksi…
Bir tek onda kalmıştı iyi huyluların başkentliği
Onda yönetilirdi bizim bekçisiz medeniyetimiz
Zamanda akıp gitmişti
Sadeydi şiir, bir tek insana akıl ermemişti
…
Hayır Delirmedim, Heves Konuştu
Absürt röportajlar yaptığım bu serinin şimdiki konuğu heves. Keyifli okumalar.
Ben: Kimsin, nesin?
Heves: Zamanın başlangıcından beri ilk an, her yeni başlangıçta ve atılan her adımda içinde hissettiğin o kıpırtıyım.
Ben: Neden kursakta kalmakla meşhursun?
Heves: Kalmışsam bir yerde ya yol bitmiştir, ya dönüşü yoktur. Bazen daha güzeli olması için kalırım orada. Bazen de yanlıştan döndürmek için. Genel olarak kalırım. Heves ettiklerine bir bak diye belki.
Ben: Boş yere mi o hevesler yani?
Heves: Her pencerenin manzarası farklıdır, her yol farklı yere gider ve her kapı başkaya açılır. Bakıp da gördüklerimiz farklı. Cevaplarımız da hiçbir zaman aynı olmayacak.
Ben: Bu acele neye?
Heves: Gelip geçiciyim ben. Acele etmeyi severim. Zorlamam pek.
Ben: Çok çabuk tükenip bitişine ne demek istersin?
Heves: Ben anlık olarak var olurum. Hevesle başlayıp hedefe dönüşürsem bir sonuca varmış olurum. Bir hevesle başlayıp diye giden hikayeleri sizlere dinletebilmek için tüketiyorum kendimi..
Ben: Bir hayalin var mı?
Heves: Kursak dediğiniz o yerde sıkışıp kalan çok heves var. Unutulup giden. Sizler gibi ben de unutabilmeyi çok isterdim.
Ben: Kursaktan bahsettin, nasıl bir yer orası?
Heves: Bir sergi. Heves koleksiyonu yaptığım özel bir alan. Bolca hayal kırıklığı, hüzün, ayrılık var. Saflık ve masumluk da var. Bir kere kaldı mı kursakta, düğümlendi mi boğaza hapis kalıyor burada. Sonsuzluğa uzanan sonsuz bir sergi. Gezmek istemeyeceğiniz türden bir yer..
Ben: Benim de hevesim bitti her şeye karşı..
Heves: Kursakta bu cümleyi kurduktan sonra heves edilen şeylere özel bir bölüm var….
Ben: Bu bir hayli üzücü oldu.. Sorularımı cevapladığın için teşekkürler. Son sözlerini alabilir miyim?
Heves: Kursakta kalan her hevese üzülünmez. Bazı heveslerin yeri orası olmalıdır. Bunu kabullenince hayatınız kolaylaşacak. Fakat gerçekten güzel bir hevesiniz varsa tutunun, kursak pek kalabalık bir yer. Hevesinize tutunun ve onu sıkı sıkıya tutun.
Hayal ama Gerçek
İcbar kılıçların gölgesinde,
Kalkanın ardında mahcûbiyetim.
Arzularımla hoş bir hasbihal,
Biri cinayete kurban gitmese ne âlâ.
Sükûta doygun semâda,
Söz kesmeyen kibarlık âbideleri,
Gecenin sonunda peydâ beliren evlatlar.
Kamburumun en gözde sokağı,
İşlemesiz bembeyaz dantel yüzmeleri,
Ezberimde çoğu nazarın nefisleri,
Duruca sûretlerin önümde titreyişi,
Bu benim, benim bu derdim.
Onca masaya cülûs-u ihtimamım,
Onca geceye izdivâcım bu.
Seher ne koyacak soframa ?
Zîra, nisyânı doyurmak kolay olmasa gerek.
Sözde sözlerimin birine kandım bu gece,
Sen gibi oldum biraz,
Hayal ama gerçek.