Sevda merdiveninin 13.basamağı
Çok istedim çok çaresizlğimi asmayı
Çıkarıp boynumdan tasmayı
Yürüdüm ağrının üzerine sonra verdim sus payı
Kustum derdimi kirvem bir de kestim kızmayı
Bi yerlerden koşup aralara sızmayı
Sonra çıktım merdivenden
Baktım etrafıma kimse yok
Su yok toprak yok ağaç yok
Eli ayağı yok
Gördüm tattım hayatı da
Elmayı da ışığı da
Haydi merhaba de
Şu küçük güzel tatlı insancıklara
Sevda Merdiveninin 13. Basamağı
Bu Bir Veda Mektubu Değildir
Bu bir veda mektubu değildir.
Bu bitmeye mahkum edilmiş olan yaşamaya tutkun duygularımın can çekişleridir.
Bu bir hoşçakal şarkısı değildir.
Bu onsuz çok da hoş kalınamayacağını bilen bir kalbin girdiği çıkmaz sokağın sonudur.
Bu bir ayrılık şiiri değildir.
Bu tenine hiç dokunmayan ellerimin tırnaklarımı avucuma geçirişinin dayanılmaz ağrısıdır.
Bu seni unutacağım demek değildir.
Bu aşık olduğum kokunun zamanla azalacağı gerçeğiyle kan ter içinde kavga edişlerimdir.
Bu beni unut demek değildir.
Bu gözlerime her baktığında içimde canlanan hücrelerimin gözlerinin karasına sessiz bir feryadıdır.
Sevgilim,
Sen benimle öyle güzelsin ki
Bu seni bensiz bırakmamın,
Bu seni yalnız bırakmamın,
Bu seni güçsüz bırakmamın,
Bu tarifi mümkün olmayan kalp ağrımın klavyeye çaresiz bir imzasıdır.
En Kıymetlim
Yeni bir başlangıç uzun bir aradan sonra,
Seninle karşı – karşıya geleli;
Beş yılık aradan sonra
Hayat akıp giderken…
Düşler birer birer biterken,
Seni buldum tekrar,
O gider, bu gider, şu gider,
Dostluk sen yanı başımda kalırsın…
Ben seninle olmaktan,
Seninle dertleşmekten,
Seninle gülmekten,
İnan çok mutluyum.
Değer verdin, sen güzel insan;
En kiymetlim, ey kiymetlim,
İyiki varsın birtanem,
İyiki hayatımdasın.
(Dostluk baki kalır.)
Sayılı Günler: 5
264. gün: Yeni bir defter
Dün gece hiç iyi uyuyamadım. Gece birkaç kere uyanıp durdum, tekrar uyumalarım zaman aldı ya da bana öyle geldi emin değilim. Sabah bir şeyler atıştırıp evi temizledim. bunlar daha iyi hissetmeme sebep oldu. Sonra Sevim teyzeye gittim. Sevim teyze bugün daha iyiydi, ona çok sevdiği limonlu kekten yaptım. İçine biraz portakal kabuğu rendeleyerek tabii ki. Küçükken bir pastane açma hayalim vardı, sonraları vazgeçtim tabii bu hayalden. Herkesin vardır herhalde böyle hayalleri. Zaten elim de pek yatkın değil tatlı işlerine, bir iki kekten başka bir şey denemedim. Böylece vazgeçmiş oldum. Gerçi şu an her şeyi izleyip öğrenebiliyoruz. O yüzden istersem öğrenirim diye geçiştiriyorum.
Sevim teyze ise yataktan kalkmıştı bugün pencerenin önündeki koltukta oturuyordu. Defne’nin yaptığı çorbanın muhteşem kokusu evi sarmıştı. Girer girmez aldığım bu koku küçüklüğüme götürmüştü beni. Yazları köye giderdik ve ben her seferinde hastalanırdım. Evi bu çorba kokusu sarardı. Denk mi gelirdi yoksa gerçekten iyi mi gelirdi bilinmez ama içtiğimde iyileşmeye başlardım. Beni fark eden Defne, annemin tarifi diyerek gülümsedi. Keki mutfağa bırakırken masanın üzerindeki tarif defterine göz attım. Özenle yazılmış bir sürü tarif, aralara alıntılar yazılmış sayfalar… Eskiden ben de defterlerimi böyle kullanırdım bir tane olurdu hep elimin altında. Ne yazmak istersem yazardım hatta çizmeye çalışırdım. Bazen içimi dökerdim bazen hatırlatmalar yazardım. Şimdi ise öyle yapmıyorum.
Mesela sen sevgili defterim, sadece günlerimizi sayıyoruz seninle. Arada şiirler serpiştiriyorum ama o güne özel olanları. Başka defterlerime başka şeyler yazıyorum. Böyle daha düzenli sanki. Sevim teyzenin yanına gittiğimde tarif defterine hayran kaldığımı söyledim. O da ödünç alabileceğimi ve eğer istersem kendi defterimi oluşturabileceğimi söyledi. Yeni bir defter daha mı? Tabii o an hevesle olur dedim, gidip hemen aldım defteri çantama attım. Beklenmeyen bu hareketim Sevim teyzeyi gülümsetmişti. Şimdi gidip defterdeki tariflere bakacağım.
265. gün: Yazmak istemedim
266. gün: Yazmak istedim, yazamadım
267. gün: Yazmak istemedim
268. gün: Deve kuşu
Üçüncü defa yazmadan birkaç gün geçirdim sanırım. Başlarda çok yapıyordum bunu. Ama uzun zaman olmuştu. Neden böyle hissettim bilmiyorum ama bugün bile elime zor aldım kağıdı kalemi. Bazen olur ya çok fazla söylemek istediğin olunca ya hiç konuşamazsın ya da düzgün ifade edemezsin. Aynı durum işte, anlatabileceğimi düşünmediğim için yazmadım. Deve kuşu misali kafamı kuma gömdüm, birkaç gün öylece durdum. Bugün gelmemin sebebi kırmızı menekşemi öldürmeye teşebbüste bulunmam. Aklımı son okuduğum kitabın arasında unutmuş olmalıyım ki güneş en tepedeyken çiçeğe 1 haftalık su vermişim. Ama ufak bir dikkatsizlik sonucu gerçekleştiği için kendimi çok yargılamadan konuyu kapattım. Yoksa işin içinden çıkılmazdı. Bunu söylemek istedim.
269. gün: Dünün aynısı
Günleri yaşanmayan aylar geçiriyorum sanki. Zaman nasıl geçiyor anlayamıyorum. Dün ayın biriydi bugün on beşi yarın yirmisi… Bense hâlâ geçen aydayım. Her gün planlar yapıp başladığım günlerin, dünden farkı olmuyor.
Ama bugünlerde yeni bir işe giriştim. Kafamda her şeyi listeliyorum. Bazılarını yazıya geçirmeye bile başladım. Benimle ilgili olan her şeyi listeliyorum. Tüm en’lerimi, hiç’lerimi… Aklına gelen gelmeyen her şeyi listeliyorum. Bir de yeni sözcükler arıyorum. Sadece benim bildiğim -uydurduğum demek daha doğru olur-
İBB Genç Üniversiteli Burs Başvuruları Başladı
İlk olarak 2019-2020 eğitim öğretim yılında 30 bin üniversite öğrencisine verilmeyen başlanan bursun miktarı 3.200 TL. Peki İBB Genç Üniversiteli burs başvuruları ne zaman başlıyor?
İBB Genç Üniversiteli Burs Başvuruları Ne Zaman?
İstanbul Büyükşehir Belediyesi 2020-2021 yılı Genç Üniversiteli burs başvurularının başladığını açıkladı.
İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu :”Üniversite öğrencilerine destek olacağız demiştik. Yaptık. İstanbul’daki 30 bin üniversite öğrencisine sağladığımız 3.200 TL’lik destek için başvurular başladı.” dedi.
İBB Genç Üniversiteli burs başvuruları 15 Eylül- 14 Ekim 2020 tarihleri arasında https://gencuniversiteli.ibb.istanbul internet sitesi üzerinden yapılabilecek.
Başvuru Genel Koşulları
- T.C. vatandaşı olmak
- Öğrencinin kendisinin veya ailesinin/anne-baba vefat durumunda yakınının İstanbul’da ikamet etmesi *
- Lisans veya önlisans öğrencisi olmak
- Normal öğrenim süresinin içinde eğitimine devam ediyor olmak
- Devlet üniversitesinde okuyor olmak veya vakıf /özel üniversitede %100 burslu okuyor olmak
- Ara ve son sınıf öğrencileri için yılsonu başarı notunun en az 100 üzerinden 53 ya da 4,00 üzerinden 2,00 olması
- Gelir durumu açısından maddi desteğe ihtiyacı olmak
Başvuru Yapamayacak Öğrenciler
- Açık öğretimde okuyanlar
- Uzaktan öğretim görenler
- Ücretli değişim programında bulunanlar
- 25 yaşından büyükler
- Öğrenim görüyorken yüz kızartıcı bir eylemden dolayı disiplin cezası alanlar
- Yüz kızartıcı bir sebeple hüküm giyenler
- Yüksek lisans ve doktora öğrenciler
Protesto
Yol aynı yol değil
Hayat başka
Başka bi manifesto
İnsanlarda düşünme bilinci eksik
Bir de isyan bir de protesto
Hey uyan bak bi
Mutlu musun peki ?
Dert çok borç çok
Okul desen of of
Haydi kalk ayağa vakit
Göğsümüze nefes doldurma vakti
Öğretmen “İhsan Kartoğlu”
Genç yaşta, Kars’ın Arpaçay ilçesine bağlı Okçuoğlu köyünde ilk öğretmenlik vazifesini yerine getiren Öğretmen İhsan Kartoğlu ile çok güzel bir sohbet gerçekleştirdik. İhsan öğretmen, yalnızca öğrencilerinin değil, sosyal medyada epey ilgi gören paylaşımlarıyla takipçilerinin de kalbini fethetti. Gelin bu güzel öğretmeni biraz daha yakından tanıyalım… Karşınızda Genç Öğretmen; İhsan Kartoğlu
Okul sadece dört yanı duvarla çevrili, tepesinde dam olan yer değildir. Okul her yerdir. Sırasında bir orman, sırasında dağ başı. Öğretmenin, bilginin var olduğu her yer okuldur.
Mahmut Hoca
Öğretmen İhsan Kartoğlu Kimdir?
Merhaba İhsan Kartoğlu, bize kısaca kendinizi anlatır mısınız?
Merhabalar. Ben İhsan KARTOĞLU. 22 Kasım 1996 yılında Rize’nin Çayeli ilçesinde doğdum. Biri benden büyük, ikisi küçük toplam üç kardeşim var. İlk ve ortaokul eğitimimi ilçem Çayeli’nde tamamladım. Lise öğrenimimin 3 yılını Fındıklı Anadolu Lisesi’nde, son yılını Çayeli Vakıfbank Anadolu Lisesi’nde tamamladım. Hemen akabinde RTEÜ Sınıf Öğretmenliği bölümünü kazandım. Üniversite dönemimde Öğrenci Konseyi Başkan Yardımcılığı görevinde bulundum. Birçok projede aktif rol oynadım. 2018 yılında üniversiteden mezun olup 2019 yerel seçimlerine katıldım ve ilçem Çayeli’nde belediye meclis üyesi seçildim. Ağustos 2019’da atamam gerçekleşince görevimden istifa edip, Kars’ın Arpaçay ilçesinin Okçuoğlu köyünde sınıf öğretmenliği görevine başladım. Ayrıyeten RTEÜ Sosyal Bilimler Enstitüsünde tezli yüksek lisans yapmaktayım.
Mesleğinize olan tutkunuzu görmemek ve hissetmemek mümkün değil. Sizce öğretmenlik tutkuyla mı yapılmalı?
Teşekkür ederim. İçimde öğrencilerime ve mesleğime karşı güçlü bir coşku hissediyorum. Bu his doğrultusunda öğretmenliğin tutkuyla yapılmasına inanmaktayım. Burada önemli olan içimizdeki tutkuyu çocuklara sezdirebilmek ve aynı tutkuyu onlardan alabilmektir. Eğer bunu sağlayabilirsek; öğretmen ve öğrenci için mesleki başarı kaçınılmaz olur.
Genç bir öğretmen olmanın zorlukları nelerdir? Memleketinizden uzak bir köyde görev yaptığınız ilk zamanlar nasıl geçti?
Genç bir öğretmen olmanın tek ama en büyük zorluğu tecrübe. Başlangıçta belki tecrübesiziz ama içimizde bulunan dinamik yapı sayesinde bu eksikliğimizi kapatabileceğimizi düşünüyorum. Görevimin ilk zamanlarında tecrübesizliğime bir de alışma süreci eklenince zorlanmadım diyemem. Sonuçta hiç bilmediğiniz bir yere atanmışsınız ve önünüzde çözmeniz gereken birçok problem var. Bu problemlerden en büyüğü belki de kalacak yerdir. Özellikle kış aylarının sert geçtiği Kars gibi bir memlekette iseniz kalacak yer daha da önem arz ediyor. İlk gittiğimde kendime uygun bir daire bulamadığım için öğretmenevinde kalmayı tercih ettim. Kendime uygun bir daire bulunca da öğretmenevinden ayrıldım. Köye alışma sürecinde ise köy halkı ve velilerle iyi iletişim kurmaya önem verdim. Zaten köyde öğretmenlik yapıyorsanız veli ve köy halkı tarafından sahiplenmeniz daha kolay oluyor ve alışma sürecini rahat atlatıyorsunuz. Bu süreçte öğrencilerimin evlerine tek tek tanışma ziyaretleri gerçekleştirdim. Çocuklarına değer verdiğimi velilerime hissettirdim. Bu sayede köye alışma sürecim hız kazanmış oldu.
Öğrencilerinizle ilk karşılaşmanızda neler hissettiniz?
Bu soruyu cevaplamaya kelimeler yetmez ama hislerimi dile getirmeye çalışayım: Sınıfa ilk girdiğimde karşımda meraklı gözlerle bana bakan 11 öğrencimi gördüm. Beni rol model alacak; öğretmenim, hocam diye peşimde dolanacak çocuklar, benim çocuklarım. Kimisi göz göze gelince çekinip başını öne eğiyor, kimisi gülümsüyor. Bu manzara karşısında çok heyecanlandım. Uzun zaman sonra ilk defa kalbim o kadar hızlı atıyordu. Konuşurken birkaç kez heyecandan yutkunduğumu hatırlıyorum ki ben önceki yaşantımdan gelen toplantı, konferans vb. ortamlarda kitlelere hitap ederken yutkunduğumu hatırlamam. Ne kadar heyecanlandığımı siz düşünün. Bu durumu onlara çaktırmamak için elimden geleni yaptım. Çünkü yetişkinlerde olduğu gibi çocuklarda da ilk izlenim çok önemlidir.
Öğretmen İhsan Kartoğlu’nun Sosyal Medya Adresleri
Öğretmen İhsan Kartoğlu, Türkiye’nin önde gelen eğitimcilerinden biridir ve sosyal medyayı aktif olarak kullanan isimlerden biridir. İhsan Kartoğlu’nun Instagram hesabı, https://www.instagram.com/ikartoglu/ adresinde bulunabilir. Hesabında öğretmenlikle ilgili paylaşımlar, eğitimle ilgili düşünceler, kitap önerileri ve hayatından kesitler yer alır. İhsan Kartoğlu, aynı zamanda Twitter hesabını da aktif bir şekilde kullanmaktadır. https://twitter.com/ikartoglu/ adresindeki hesabında, eğitimle ilgili güncel konular hakkında fikirlerini paylaşır ve takipçileriyle etkileşimde bulunur. İhsan Kartoğlu’nun sosyal medyayı aktif bir şekilde kullanarak, öğrencileri, öğretmenleri ve eğitim dünyasındaki diğer kişilerle iletişim kurmayı ve fikir alışverişinde bulunmayı amaçladığı görülmektedir.
Sosyal medya paylaşımlarınızla birçok yüreği ısıttınız. Öğrencilerinizle olan mutlu anlarınıza birçok insan şahit oluyor. İnsanların güzel yorumları size ne hissettiriyor?
Öncelikle güzel dilekleriniz için çok teşekkür ederim. İnsanların yüreklerine ufak da olsa dokunabildiysem ne mutlu bana… İnsanların güzel yorumları elbette beni çok mutlu ediyor. Etkisinde kaldığım ve yolumda daha güçlü bir şekilde ilerlememi sağlayan birçok güzel mesaj alıyorum. Bu mesajlardan bir tanesini sizinle paylaşmak isterim: “Hocam merhabalar, ben yaklaşık 10 yıldır belli sebeplerden dolayı bir köyde eğitim veren bir sınıf öğretmeniyim. Sizin videolarınızı ve çocuklarla olan muhabbetinizi gördükten sonra neden mutlu olmadığımı anladım. Çok teşekkür ederim. Artık ben de mutlu olacağım.” Bu mesaj benim için çok önemli. Mesleğe yeni başlayan bir öğretmenim. 10 yıldır görev yapan bir meslektaşımdan bu mesajı alıyorum. Bana göre bir öğretmen mutsuz ise oradaki çocuklar da mutsuzdur. Hocamızın görüşünü değiştirmem demek orada öğrenim gören çocukların da hayatlarını değiştirmem demekti. Hiç tanımadığım bir öğretmen ve çocuklarının hayatlarını değiştirdiğimi düşünüyorum. Yaşadığım bu his paha biçilemez… Bu ve bunun gibi güzel mesajlarını ileten, desteğini esirgemeyen herkese çok teşekkür ediyorum. Güzel mesajların yanında arada kırıcı mesajlar da alıyorum. Ama şunun da bilincindeyim: Sosyal medyada yaptığım paylaşımlar dolayısıyla gelen güzel mesajlar beni iyi bir öğretmen yapmayacağı gibi gelen olumsuz mesajlar da beni kötü bir öğretmen yapmaz. İşime ve öğrencilerime odaklıyım. Müsait oldukça da güzel anılarımızı sizlerle buluşturmaya çalışıyorum.
Öğretmenliği hepimizin nezdinde kutsal bir hâle getiren Mahmut Hoca’nın tabiriyle: “Okul sadece dört yanı duvarla çevrili, tepesinde dam olan yer değildir. Okul her yerdir. Sırasında bir orman, sırasında dağ başı. Öğretmenin, bilginin var olduğu her yer okuldur.” Taze bir eğitimcinin okul tabirini merak ediyoruz; sizce okul nedir?
Üstad Münir Özkul’un bu tanımını çok seviyorum. Bu tanıma kendi bakış açımı da eklemek istiyorum. Bence okul hayatın ta kendisi, ders ve notlardan daha fazlasıdır. Özellikle ilkokul öğrencilerine hitap ediyorsanız benim tanımım daha da önem kazanıyor. Çünkü ilkokulda temel eğitim veriyoruz. Bir nevi ağacı yaş iken eğiyoruz. İlkokul dönemlerinde okul bu kadar önemliyken çocukların okulu sevmesi için uğraşmalıyız. Peki bir çocuğa okulu nasıl sevdirebiliriz? Eğitim anlayışını sevgi değerine dayandıran bir öğretmen olarak şunu söyleyebilirim ki: Bir çocuk öğretmenini severse öğretmeninin anlattığı dersleri de sever, dersleri severse okulu sever, okulu severse araştırmayı ve öğrenmeyi sever, öğrenmeyi severse tüm eğitim hayatı boyunca bilgiye aç olur ve bunu bir alışkanlık haline getirir. Tüm bunların sonucunda sadece akademik değil her anlamda başarıyı elde eder. Ama hepsinin kilit noktası öğretmen sevgisidir. Geçmişinizde bir yolculuk yapalım. İlkokul, ortaokul, lise ya da üniversite anılarımızı hatırlayalım. Sevdiğimiz öğretmenlerin derslerini dinlemekten zevk almadık mı? Belli bir dönemde sevdiğimiz bir dersten, o dersi anlatan öğretmeni sevmediğimiz için soğumadık mı? O yüzden her şeyin başı öğretmen sevgisi… Peki kendimizi nasıl sevdireceğiz? Çok basit: Yeri geldiği zaman onlar gibi olacağız, onlar gibi davranacağız, onlar gibi düşüneceğiz. Onları anladığımızı onlara hissettireceğiz. Gerisi kendiliğinden gelecektir.
Öğrencilerinizle vakit geçirirken o yıllarınız aklınıza geliyordur… Peki siz nasıl bir öğrenciydiniz?
Öğrencilerimle iyi ilişkilerimi aslında hala kendi öğrencilik yıllarımı hatırlamama borçluyum. Bunun sayesinde öğrencilerimi çok iyi anlayabiliyorum ve verecekleri tepkiyi önceden kolayca kestirip ona göre hareket ediyorum. Ben çok sessiz, sakin bir öğrenciydim. Öğretmenlerimden çok çekinirdim. Hiçbir zaman öğretmenimle sıkı bir ilişkim olmadı. İlkokulda yazım çok güzel olduğu için panodaki tüm yazıları öğretmenim bana yazdırırdı. Yazarken çok yorulurdum ama öğretmenimden alacağım “aferin” sözü her şeye bedeldi. İlkokulda arkadaşlarım tarafından çok sevilirdim. Kimseyle kavga etmezdim. Herkesle arası iyi olan, arabulucu bir öğrenciydim. Halen daha öyleyim. Kimseyle düşman olmayı sevmem, hep bir açık kapı bırakırım. Öğretmenlerim tarafından da sevilirdim. Kopya çekmeyen, derslerine çalışan bir çocuktum. Zeki değildim, hiç de olmadım. Buralara gelmemi çalışkan olmama borçluyum.
“Her şey bir öğretmeni sevmeyle başlar.”
Öğretmen İhsan Kartoğlu, başucuna hangi kitabı bırakıyor?
Kişisel gelişim kitapları okumayı çok seviyorum. Ama sadece nasihat tarzında olan kişisel gelişim kitaplarından hoşlanmıyorum. Yazar ortaya bir konu koyuyorsa o konuyu bilimsel çalışmalarla desteklemeli. Başucu kitabım da aynı bu şekilde yazılan bir kitap: “Çocuklar Nasıl Başarır?” Mümin Sekman ve Dr. Bahar Eriş’in birlikte kaleme aldığı mükemmel bir eser. İşin içinde çocuklar olunca zaten benim için farklı bir anlam kazanıyor. Bu kitabı defalarca okudum ve notlar çıkardım. Çıkardığım notları zaman zaman uyguladım. Başarılı olduğum birçok konuda bu kitabın etkisi büyüktür.
Eğitim sistemimiz ile alakalı bir soru olmazsa olmazdı. Sizce eğitim sistemi nasıl daha iyiye yönlendirilebilir?
Soru çok güzel bir soru fakat bu soruyu cevaplayacak cüreti kendimde görmüyorum. Elbette benim de bazı düşüncelerim var ama mesleğe yeni başlayan bir öğretmen olarak dile getirmek istemiyorum. Öğretmen olduğum için öğretmen açısından kısaca ele alıp konuyu kapayayım. Her zaman şunu söylerim: “Çalıştığım işi en iyi ben yapıyorum.” değil, “İşimi en iyi şekilde yapma çalışıyorum.” Ufak farklar büyük sonuçlar doğurur. Ben her zaman işimi en iyi şekilde yapmaya çalışacağım. Böylece eğitim sistemimizin daha iyiye gitmesinde bir öğretmen olarak üzerime düşeni yapmış olacağım.
Son olarak bu yolda ilerleyen öğretmen adayları için Öğretmen İhsan Kartoğlu’nun tavsiyeleri nelerdir?
Hepsini çok seviyorum ve onlarla aynı mesleği yapacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Birçok insan yazıyor. Lisede okuyan çoğu gencin kararını değiştirip sınıf öğretmenliğine yönlendirdim. Bunu bilmek bile ayrı bir gurur veriyor. Onlara birkaç şey söylemek istiyorum: Risk alsınlar, klasik bir memur olmasınlar. Yeniliğe açık ve özgün olsunlar. Doğru olduğunu bildikleri şeyi yapmaktan korkmasınlar. Bugün sizinle röportaj yapabiliyorsam bunları yaptığım içindir. İyi bir öğretmen-öğrenci ilişkisi ve öğrenci başarısı istiyorlarsa çocukları sevsinler, kendilerini öğrencilerine sevdirsinler. Çünkü “Her şey bir öğretmeni sevmeyle başlar.”
Bizimle bu güzel sohbeti gerçekleştirdiğiniz için teşekkür ediyoruz ve 24Okur ailesi olarak meslek hayatınızda başarılarınızın devamını diliyoruz güzel öğretmen…
Röportaj yapma fırsatı verdiğiniz için dergi ekibinize çok teşekkür ederim, gurur duydum. Yolunuz düşerse sizleri okulumda ağırlamak isterim. Sevgiyle kalın…
“Öğretmen İhsan Kartoğlu” gibi farklı eğitim ile alakalı 24Okur yazılarına göz atabilirsiniz.
- Eğitim ve Öğretmen. Yazının Tamamını Oku.
- Arifiye Köy Enstitüsü’nden AAÖL’e Yolculuk. Yazının Tamamını Oku.
Gönül Ülkesindeki Özgürlüğü İzliyorum…
Bu gecenin hüznünde, Yüreğimde bir hazan mevsimi, Gözlerim buğulu camların ardında, Yüreğimin sonsuzluğa gidişini izleyen…
Bu sabaha karşı içimde bir burukluk, Gönül gözüyle semayı izleyen…
Gökleri mesken tutup, özgürlüğe uçmak istiyorum. Bir ülke düşlerim; Sevmelerin bir, Aşkların bir, Hüzünlerin bir, Hayallerin bir, Fikirlerin bir, Dillerin bir olduğu.
Gönül ülkesindeki özgürlüğü izliyorum!
Felek Döner, Hak Nasip Eder
Sen zalim olma zulm görsende
Sevgiden yoksun olma sevilmesende
Sabreyle, derdine merhem dövemesende
Felek döner, Hakk nasip eder; “Sevilme sende”
Güle âşık olma dikene katlanamazsan
Her kokladığını da gül sanma, anlayamazsan
Sen sabreyle, hakiki gülü soluyamazsan
Felek döner, Hakk nasip eder; “Soluyamazsan..”
Girme! Tâkatin yoksa aşk cihadına
Savaşmaya kalkma, yürek yoksa; Allah aşkına!
Sen sabreyle mücahitlik adına,
Felek döner, Hakk nasip eder; “Şühedalık makamına..”
Dîl-i bîmar derlerdi aslına, aslında düşmandı aslına
Girdim sandı sevda baharına,
Aldandı aşkı gibi fani dünyasına,
Sen aldanma, kanma sahte aşk pınarına.
Felek döner, Hakk nasip eder; “Yavru döner anasına”
Gençlik Tutkusuna Dair
‘’Ah, gençliğimdeki ben olsam! Neler yapardım, neler…’’ der anneannelerimiz babaannelerimiz. Bir de gençlik diye yanıp tutuşurlar. Ne varmış bu gençlikte? Biz de genciz. Bir elimiz balda bir elimiz kaymakta. İstediğimiz her şey hemencecik önümüzde.
Teknolojide de vardır dünyaları kapına kadar getirmene yardımcı olan. Japonya’da hangi deprem olmuş, Amerika’da hangi fırtına olup bitmiş ‘’tek tuşla’’ anında haberin olur.
Oysaki anneannelerimizin, dedelerimizin gençliğinde bunlar mı vardı? Koyunları, davarları ‘’tek tıkla’’ gütmek… ‘’Tek tuşla’’ su kuyusundan su çekmek… Bizler ayağa kalkıp da su almaya üşendiğimiz şu günlerde onlar boylarından büyük işlere göğüs gerdiler. O küçük yaşlarına rağmen kocaman merhametli kalplere sahip oldular. El ele tutuşup tüm dünya işlerinin üstesinden geldiler. Onlar gençti.
Ya biz, biz genç miyiz peki? Hemen her odada büyük biraderin bizleri izlediğini hissediyormuşçasına yaşıyoruz hatta bıraksak düdüğünü öttürüp bize hesap soracak. Acaba böylesine diken üstünde oturmak mı bizim gençliğimiz?
Belki de şu ‘’meçhul gençlerin’’ yanına uğramak lazım. Albümleri karıştırmak, bu meçhullerin nasıl genç olduğunu öğrenmek zamanı geldi. Fotoğraflar ardı ardına sıralanıyor. Bakıyorsun bıyıkları yeni terlemiş, tel tel yiyen gençler; bir bakıyorsun radyosu elinde çayırda oturan gençler görüyorsun. Sonra gözlerin, onların gözlerine takılı kalıp onların gözlerinden kalplerine ulaşıyorsun. Kalplerindeki gençlik tutkusuna… Gençlik kıpırtısıyla birlikte gelen ilk tecrübeleri görüyorsun. Okuyamadıklarını, çalışmak zorunda olduklarını, hayvanlara bakmak ya da çiftlikte çalışırken yanmış olan ten renklerini gözlemliyorsun. Belki de çeşme başında karşılaşılan yârilerin sevgisini sıcacık gülümsemeyle karşılıyorsun. Yine çeşme başında bulunan o beyaz mendilin saf ve temizliğini okuyorsun onların gözünde. Ayrıca küçük yaşta hayatın ıstırabını görmüş, tüm hayatları boyunca babasıyla göz göze gelmekten korkan, annesiyle iki kelam edemeyen gençleri selamlıyorsun yine onların gözlerinde.
İşte o vakit anlıyoruz ki onlar, o meçhul gençler, gençliği dibine kadar yaşamışlar. En önemlisi de kalplerinde hissederek…
Onlar biliyorlar ki zamane gençleri tek tuşla yitiriyor gençliklerini, kendi tecrübe edindikleri duyguları yaşayamadıklarını düşünerek. Diyorlar ki ‘’Ah, ben bir genç olsaydım!’’ İşte buradan geliyor onların genç olmayı istemeleri. Sonradan da ekliyorlar, sadece fiziken yaşlandıklarını, kalben hâlâ genç olduklarını kanıtlayan şu sözleri sarf ederken: ‘’Neler yapardım, neler?’’
Girişin Yasak Olduğu Ürkütücü ve Gizemli Yerler
Bugün sizlerle dünyanın dört bir yanındaki girişin yasak olduğu ürkütücü ve gizemli yerlerden birkaçını paylaşacağız.
1. Kuzey Sentinel Adası, Hindistan
Kuzey Sentinel Adası‘nda modern uygarlıklarla bağı olmayan bir kabile yaşıyor. Bu kabile Sentinelliler olarak biliniyor. Yaşamlarını avlanarak, balık tutarak ve vahşi bitkileri toplayarak sürdürdükleri biliniyor. Bu adada şu ana kadar tarıma veya ateşe dair herhangi bir iz rastlanmadığı biliniyor. Bu kabile, modern dünya ile tüm iletişimi reddediyor, bölgelerine girmeye çalışan insanları da şiddet uygulayarak zorla çıkarıyorlar. Hatta 2006 yılında bölgelerine yanlışlıkla giren bir balıkçıyı öldürdükleri biliniyor. Şu an bu adaya girişler kesinlikle yasak.
2. Plüton’un Kapısı, Türkiye
Plüton’un Kapısı isimli bu yer Romalıların ölüm Tanrısı olan Plüton’a adanmıştır. Strabon isimli bir antik tarihçi bu yeri ziyaret ettiğinde: “İçeri giren her hayvan anında ölümle karşılaşıyor. İçeri birkaç serçe fırlattım ve hepsi son nefesini verip yere düştü.” ifadesini kullanmıştır. Daha sonrasında bu alanda bilim insanları araştırmalar yaptığında Strabon’un söylediklerinde haklılık payı olduğunu görmüşlerdir.
Bilim insanları buradaki karbondioksit yoğunluğunu ölçmüşler. Gündüzleri Güneş’in bu gazı dağıttığını, geceleri ise sıcaklığın düşüp karbondioksit havadan daha ağır bir hal aldığında karbondioksitin yere çökerek ölümcül bir göl oluşturduklarını fark etmişlerdir.
3. Poveglia Adası, İtalya
Poveglia Adası dünyadaki en ürkütücü ve gizemli ada olarak biliniyor. Bunun nedeni ise şu: Roma İmparatorluğu döneminde vebaya yakalanan insanlar bu adaya getiriliyor. Daha sonrasında Ortaçağ döneminde de veba hastalığı nüksettiğinde bu ada bu hasta insanlara ev sahipliği yapıyor. Pek çok insan buraya terk edilmiş, aynı mezarın içine gömülmüş ve hatta yakılmışlardır. Bir rivayete göre, toprak çürüyen ve yakılan bunca cesetten dolayı o kadar etkilendi ki bugün %50’si insan küllerinden oluşuyor.
Peki sadece bununla yetinilmiş mi? Hayır. 1922 yılında bu adada bir akıl hastanesi açılmış. Zaten bu adanın geçmişten gelen ürkütücü ve negatif enerjisi buradaki hastaları pek de olumlu etkilememiştir. Bugün adaya bakıldığında kıyıya vurmuş insan kemiklerine de rastlamak mümkündür.
4. Yılan Adası, Brezilya
Brezilya’da bulunan Yılan Adası zehri çok güçlü binlerce yılana ev sahipliği yapıyor. Her bir metrekaresine ortalama olarak bir yılan düşüyor. Bu durumda oraya yanlışlıkla bile yolunuz düşse birkaç günden fazla yaşamanız pek mümkün gözükmüyor.
5. Coca Cola Formülünün Saklandığı Depo
Coca Cola bilindiği üzere son 100 yılın neredeyse tartışmasız lider alkolsüz içecek üreticisi konumunda. Bizim o severek içtiğimiz Coca Cola’nın formülünü 125 yıldır saklıyorlar. Bu gizemli formül Atlanta’da bulunan bu depoda saklanıyor.
Herkes Ebeveyn Olabilir Mi?
Bugün sizlerle cidden önemli bir konu ile birlikteyim. Nedense bakıyorum da bu konu çok suistimal ediliyor. Günümüzde herkes istediği hususta ve buna engel olacak bir hastalığa sahip değil ise çocuk sahibi olabiliyor.
Peki herkes ebeveyn olabilir mi? Olmalı mıdır?
İşte bu konu ile ilgili fikirlerimi sizinle paylaşmak için buradayım.
Günümüzde sağımız solumuz her bir yanımız bilinçsiz ebeveynlerle dolu.Peki ebeveyn olmak için nelere dikkat etmeliyiz? Her insanın bu konuda kendini yoklamasını ve test etmesini isterdim. Çünkü kimimiz bu sorumluluğu alacak kadar yeterli olmayabiliriz.
-Kendimize sorabileceğimiz bazı sorular –
-Ben bir çocukla yapabilir miyim?
-Ona iyi bakabilir miyim?
-Çocuk ağlamalarına ve çığlıklarına dayanıklı mıyım, sinirimi kontrol edebilir miyim?
-Ona istediği özveriyi ve ilgiyi verebilir miyim?
-Ve sahip olduğum sevgi ona yeterli olur mu?
-Onun bir birey olduğunu kabul edip ona saygı duyabilir miyim?
-Onu sıkmadan onu korumayı öğrenebilir miyim? Ve daha nicesi…
Sevgili ebeveynler bu çocukların dünyaya gelme sebepleri sizler iken hiç değilse bu soruları kendize sormalı ve yeterli misiniz değil misiniz diye kendinizi test etmelisiniz. Aksi takdirde sizler kendinizi bilmiyor, çocuklarınızı sağlıksız büyütüyor, geleceğin potansiyel katil, hırsız vb. niteliğinde bireyleri var etmiş oluyorsunuz. Bir insanın temeli çocuklukta oluşur. Siz çocukken çocuğunuza nasıl davranırsanız gelecekte çocuğunuz o kıvamda bir insan olacaktır.
Çocuklarınıza nefreti, kini, şiddeti göstermeyin. Öğretmeyin! Elbette sinirleneceğiniz sabrınızın yetmeyeceği noktalar olacaktır, peki o çocuklar bu sinirin nefretin altında ezilmek zorunda mıdır? Hiç sanmıyorum. Kendimizi geliştirmeli, önce kendimizi sevmeli sonra çocuk sorumluluğunu almalıyız. Unutmayın ki kendini sevmeyen biri hiç kimseyi sevemez. Anlık isteklerinizle ve heveslerinizle çocuk yapmaya karar vermeyin! Bu uzun bir süreç olmalı. Kendinizi lütfen bir teste tabi tutun. Bugün burada elimizde bir şans varken, geleceğin sağlıksız vatandaşlarını var etmeyelim ve çocuklar hiç üzülmesin. Bu dünyayı onlar için güzel hale getirelim. Yarınların mirasçıları çocuklardır. Lütfen biraz daha dikkatli olalım ve bilinçli olalım. Ve Nazım Hikmet’in bu güzel şiirine kulak verelim:
“Dünyayı verelim çocuklara hiç değilse bir günlüğüne
Allı pullu bir balon gibi verelim oynasınlar
Oynasınlar türküler söyleyerek yıldızların arasında
Dünyayı çocuklara verelim
Kocaman bir elma gibi verelim sıcacık bir ekmek somunu gibi
Hiç değilse bir günlüğüne doysunlar
Dünyayı çocuklara verelim
Bir günlük de olsa öğrensin dünya arkadaşlığı
Çocuklar dünyayı alacak elimizden ölümsüz ağaçlar dikecekler “
Ve “DÜNYAYI VERELİM ÇOCUKLARA”
Yarınlara sahip olabilmek için…
Bir Adam Vardı
Adamın biri vardı
Sokaklarda yatardı
Eski bir eylemciydi
Sol şarkılar mırıldanırdı
Bu adam uzamış kirli sakalı
Siyah paltosu
Ve çok sevdiği köpekleriyle
Banklarda parklarda kalırdı
Bir gün merak edip yanına gittim
Sordum dedim evin yok mu senin
Sustu güldü cevap verdi
Benim evim sokaklardır
Bu gördüğün evler ne ki
Ruhsal Bilge’den Aldığım Mektup
Bugün “En Çok Kendimden … Diliyorum” diyerek başladım güne, bir mektup sayesinde.
Başkalarını kaybetme, yanlış anlaşılma, yalnız kalma, sevilmeme, terk edilme korkularım yüzünden pek çok şeyi yok saydığım, görmezden geldiğim ve özür dilediğim zamanlarda bir an durup aslında en büyük haksızlığı kendime yaptığımı fark etmemi sağlayan bir mektup aldım.
En derin mutsuzluk nedeni; kendi değerinin farkında olmamak, kendisini sevmemek, kendinde kusur aramak, insanın kendi varlığını reddetmesi değil de nedir?
Koyu harflerle sıralı kelimeleri okurken şimdi elinize bir kalem ve kağıt alıp kendinize özür mektubu yazın lütfen. Çünkü inanın en çok kendinizden özür dilemeyi hak ediyorsunuz diyordu şu satırların başında:
Ruhsal Bilge’nin mektubu
Bugün her şeyden önce, kendimden özür dilemek istiyorum. Kendime karşı çok sert olduğum için… Günün sonunda mutsuz olmanın bedelini ödemek zorunda olduğum ve mutluluğu engellediğim için. Sürekli korku ve endişe içinde yaşamayı seçtiğim için… Sadece tembel veya yorgun olduğum için değil duygularımdan kaçınma isteğim yüzünden çok fazla uyuduğum için… Olumsuzluk enerjisi beni içine çektiğinde onunla savaşmadığım için… Kendime kızarak, kendimi suçlayarak ve kendimi acımasızca yargılayarak iyi yanlarımı öldürdüğüm için… Ve içimdeki çocuğun ne istediğine kulaklarımı tıkadığım için kendimden özür dilerim. Yetersiz, zeki, güzel, yetenekli, akıllı olmadığımı düşündüğüm, duygularımı ve düşüncelerimi kontrol edemediğime inandığım, cesaret bulamadığımı sandığım, sustuğum kabullendiğim ve kendi değerimi hiçe saydığım için kendimden özür dilerim. Başkalarının ne düşündüğünü ve ne istediğini bir öncelik olarak belirlediğim için, kendimi hiç durmadan ertelediğim için, hayallerimi karanlık bir çekmeceye kaldırdığım için, birilerinin neyi nasıl yapmam gerektiğini bana söylemesine fırsat verdiğim için ve kendimi yetersiz bulduğum için kendimden özür dilerim…
Yaralandığım, incindiğim, zorbalığa uğradığım ilişkilerin içinde kalmaya devam ettiğim ve kendimi bunlara layık gördüğüm için ‘Kendimden özür dilerim’.
Sevgiyle ve ışıkla…
Ruhsal Bilge
Mektubu okurken ve yazarken aklıma başka şeyler de geldi. Gözyaşlarımın yanaklarımdan süzülmesine de izin verdim. Kalbimi gözyaşlarıyla yıkadım, temizlendim. Artık eminim insanın kendisiyle barışması iyi hissettiriyor. Ruhsal Bilge’nin tavsiyesi üzerine kolayca mektubu bulabileceğim bir yerde saklayacağım. Ve yine önceliklerim başkaları olursa, kendime haksızlık ettiğimi anlayabilmek için bu mektubu okuyacağım. Sizlerle de bu mektubun orijinalini paylaşıyorum. https://www.ruhsalbilgelik.com/en-cok-kendimden-ozur-dilerim/
Anladım ki insan tek başına dünyayı bile değiştirebilecek bir güce sahip. İçerisi değiştiğinde dışarısı da değişmeye başlıyordu çünkü, gördüm. İçeriyi onardıkça dışarısı da tamir oluyordu. İçin güldüğünde dışarısı da gülümsüyordu sana. Yani sen içindekini değiştirdiğinde dünya da sana göre değişiyordu.
Belki de bir türlü tarif edilemeyen mutluluk buydu işte…
Pareto İlkesi Nedir?
Pareto ilkesi, 80-20 kuralı olarak da bilinir. İtalyan ekonomist Vilfredo Pareto‘ya göre sonuçların %80’i nedenlerin %20’sinden kaynaklanır. İtalyan toprakların %80’inin nüfusun %20’sine ait olduğunu görmüş ve buna başka alanlarda da gözlemlemeye başlamış. Pareto ‘nun 80-20 ilkesini birçok alana uygulayıp çıkarım yapmak mümkün. Örneğin:
- Dünya servetinin % 80’i dünya nüfusunun %20’sinin elinde,
- Sosyal medyada geçirdiğimiz zamanın %20’si verimli,
- İşteki başarının %80’ini o iş için harcadığımız zamanın %20’si belirler,
- Trafik kazalarının %80’ine sürücülerin %20’si sebep olur,
- %80 ihtimalle arkadaşlarınızın %20’si ile buluşuyorsunuz.
Günlük hayatımızda sürekli meşgul görünen ancak az şey başarmış insanlar görürüz. Hatta zaman zaman biz de böyle olduğumuzu hissedebiliriz. Bunun nedeni getirisi büyük olan bir veya iki şeyi erteleyip değeri küçük işlerle meşgul olmaktır.
Peki bu önemli azınlığı nasıl bulacağız?
Pareto ilkesi diğer bir adıyla 80-20 ilkesi sadece hayatımıza etki eden ‘oranları’ gözler önüne serer. Bu oranları hayatımıza fayda sağlayacak şekilde yönetmek bizim elimizde. İnsanın hayata dair bir tercihi olsa ekseriyetle hedefini nokta atışı vurmayı, yerinde hamleler ile hayatını güzelleştirecek işler yapmayı tercih eder. Ama nasıl?
‘Önümde duran işlerden hangi %20’lik kesimin bana %80 oranında faydası olacak?’ şeklinde kendimize soru yönelterek yol haritamızı hazırlayabiliriz. Genellikle uğraştırıcı ve karmaşık işler dönütü en fazla olandır. Eğer basit yapılan işlere vakit ayırırsak geri kalan zamanda karmaşık işler gözümüzde büyür, bir türlü başlamak istemeyiz. Dolayısıyla korkmadan ve konfor alanımıza çekilmeden büyük işlerle başlayalım.
Elinize bir kağıt alın hedeflerinizden 10 tanesini yazın. Çoğu insan daha az önem taşıyan %80-85 kısıma takılırken en önemli kısmı atlıyor. Oluşturduğunuz listedeki maddelerden hangi hedef hayatınızın geri kalanına büyük ölçüde yol verecek? Sonrasında gelecek ikinci maddeyi de belirledikten sonra %20’lik kısma şekil vermiş olacaksınız. Böylece hayatınızda size en fazla gelir, mutluluk, kalite vs. getirecek azınlığı bulmuş, çoğun içinde boğulmamış olacaksınız.
Pareto ilkesinin oranı genellikle tutsa da burada asıl önem taşıyan savunduğu düşünce. İş hayatınızda, eğitim hayatınızda, kurduğunuz insan ilişkilerinde yani birçok bir alanda faydalı azınlığı bulup kaliteyi yükseltebilmek sizin elinizde.