11.9 C
İstanbul
Cumartesi, Nisan 20, 2024

Neden Rüya Görüyoruz?

Yazar
24Okur
-

Rüya Nedir?

Uyku esnasında olan, hızlı göz hareketleri yani REM adı verilen evreleriyle ilişkisi bulunan görsel ve işitsel algılarını kapsayan duygulardır. Rüyaların işleyişi ve amacı kesin olarak bilinmemektedir. Allah ne verdiyse göreceğiz bakalım 🙂

Kısa bir süreliğine uykuya dalma sürecinde bile uykumuz aslında 5 farklı evreden oluşur. İlk evre kolayca uyanabileceğimiz (sıkıcı bir ders sırasında ya da bir toplantı esnasında daldığımız kısa uykular gibi) hafif uyku evresidir. İkinci evre biraz daha derindir (bir koltuğa yaslanıp 20 dakikalığına kısa bir kestirme durumlarındaki gibi). Üçüncü ve dördüncü evreler ise derin uyku evreleridir.

Bu dört evrede beynimizdeki dalgalanmalar daha uzun ve yavaştırlar. Birinci evrede dalgalar alfa dalgaları şeklindedir, sonrasında beta, sonrasında teta ve son olarak da dördüncü evrede delta dalgaları şeklindedir. Dört evreden sonra ise, REM uykusu olarak bilinen final evresine geçeriz. REM “rapid eye movement” yani “hızlı göz hareketi”‘nin kısaltılmış halidir ve yeterince gariptir. REM uykusu bütün günümüzün en aktif fizyolojik kısımlarından birisidir.

Her gördüğümüz rüyanın bir türü bulunmaktadır. Gelin onlar nelermiş birlikte göz atalım.

Rüya Türleri Nelerdir?

Kimi insanlar gün içinde yaşadığı olaylardan etkilenerek bazı rüyalar görürler. Kimileri de görmüş olduğu rüyanın aynısını yaşadığını ifade etmektedir. Bu şekilde rüyaları çok farklı gruplara ayırmak mümkündür.

Lucid (Berrak) Rüyalar

Lucid (berrak) rüyalar aslında rüyaların en büyüleyici olanıdır. Bu rüyalarda kişi rüya gördüğünün farkındadır ve rüya görmeye devam ederken çoğunlukla olan şeyleri kontrol edebilir. Araştırmalar lucid rüyaların beynin fazla aktif olmasından kaynaklı olabileceğini de söylüyor. Ayrıca lucid rüya görenlerin görmeyenlere kıyasla beyin dalgalarının sıklığı daha fazla.

Psikolojik Rüyalar

Heyecanlar, sıkıntılar, korkular, bastırılmış duyguların açığa çıkmasıyla görülen rüyalar psikolojik rüyalardır. Bir ilaç ya da madde alımıyla beyinde oluşan etkilerle değişik rüyalar görülebilir. Bunların tümü alelade rüyalar diye tanımlanır.

Basit Rüyalar

Bazı insanlar gün içerisinde ya da yatmadan önce yaşanan olaylardan etkilenerek rüya görmektedirler. Gün boyunca kafası meşgul olan insanlar karmaşık şeyler ya da ilgilendikleri konuyla ilgili rüya görebilirler. Böyle rüyalar basit rüyalardır ve bu tip rüyalar yorumlanmazlar.

Yaratıcı Rüyalar

Bir sanat eserinin, bir icadın yapılmasını ya da yeni bir kavramın doğmasını sağlayıcı ilham veren rüyalara yaratıcı rüya adı verilir. Birçok sanatkâr, eserlerini gördükleri yaratıcı rüyaları yaşamlarında uygulamak suretiyle meydana getirmişlerdir.

Yaratıcı rüyalar genellikle kendiliğinden meydana gelen rüyalar olmakla birlikte, böyle bir rüya görebilmek için elverişli koşulları hazırlayıcı, yani “istihareye yatma” denilen yönteme benzer tahrik edici yöntemlerin kullanıldığına da rastlanmaktadır. Bu yöntemlerden biri Don Fabun tarafından tarif edilmiştir.

Ortak Rüyalar

Herkesin yaşadığı rüyalardır. Yalnızca gören kişiyle alakalıdır. Bu rüyalarda anne-baba, şeytan, bilge insan gibi arketipik figürler, doğum-ölüm, ebeveynden kopma, vaftiz, evlilik, uçma, mağara keşfi gibi arketipik olaylar, güneş, su, balık, yılan gibi arketipik objeler görülür.

Alfred Adler bazı sembollerden yola çıkarak birtakım rüya analizlerinde bulunmuştur. Bunlardan bazıları şöyledir:


▪ Ölüm ile ilgili rüyalar, rüyayı görenin ölümün etkisi altında kaldığını göstermektedir.
▪ Rüyada düşmek, rüyayı görenin üzüntülü olduğunu, değerlilik duygusunu kaybetmekten korktuğunu gösterir.
▪ Rüyada göklerde uçmak, hırslı kişilerin üstün bir seviyeye ulaşmasını, kendilerini başkalarının üstüne çıkartacak bir işi gerçekleştirmek mücadelesini anlatır.
▪ Tren görmek, bir fırsatı kaçırmak ve bir fırsattan yararlanamayarak bir başarısızlıktan uzak kalma amacı güden kişiliklerin gördüğü semboldür.

▪ Kötü giyinme, kusurlarının açığa çıkmasından korku duyan kişilerde görülür.
▪ Rüyasında seyirci olan kimse gerçek hayatta da yaşamayıp sadece hayatı seyirci olarak izleyen kişilerdir.
▪ Rüyalarında sık sık rahat yerlerde küçük abdesti bozma ise daha çok yataklarını ıslatanlar da görülür.
▪ Cinsel içerikli rüyalarda zayıf cinsel münasebet için, karşı cinsten kaçma ve kendine dönme gibi farklı açıklamalar yapılabilir.

Rüyalarının güzelliği ile uyandığın bol sabahlar olsun sevgili okur.

Umut dolu rüyalar 🙂

Safiye Ayla

Yazar
Özge Tekgöz
-

14 Temmuz 1907’de İstanbul’un Kadırga semtinde dünyaya gelmiştir. Babası Hicazîzâde Hâfız Abdullah Bey, annesi Suudi Arabistan’ dan gelip küçük yaşta saraya girmiş ve daha sonra çıkarılmış olan Seyyide Hanım’ dır. Sarayda cariye olan annesi, bir başka cariyeyle serbest bırakılınca ahşap bir eve yerleşirler; İstanbul’ un o dönem pek meşhur olan yangınlarında tek varlıkları olan ev gidince yoksulluk içinde kalırlar ve anne veremden ölür. Çocguğa bakamayan kalfa da onu Çağlayan Darü’ leytâm’ ına verir. İlkokuldan sonra Bursa Muallim Mektebi’ ne verilir. Müzik dersleri ve piyanoyla orada tanışır. Safiye’ nin mutlu olduğu tek şey, şarkı söylemektir. Derslerden daha çok müzikle ilgilidir. Okulu bitirip vekil öğretmen olur ama hayatının en acıklı dönemi başlar. Kalacak yeri, evi bile yoktur. Gündüz öğretmenlik yaparken elinde tahta bavulu, gece cami avlularında, musalla taşlarında yatar. Tek hayali sahneye çıkıp şarkı söylemektir! Sokaklarda öğrenciyle şarkı söyleyerek dolaşırken sesini duyan bir müzisyen kendisiyle ilgilenir; bir plak doldurtur. Hayalleri gerçek olmuştur, 1930′ da doldurduğu Yesârî Asım Bey’ in ” Sevdâ yaratan gözlerini her zaman öpsem” ve ” Bekledim de gelmedin” güfteli şarkıları ile bir ay içinde meşhur olur Safiye Ayla. Ardından Colombia için on plak doldurur. Bir yandan Eyyûbî Mustafa Sunar’ dan müzik dersleri alan Ayla,Darû’t-talîm- i Musiki Heyeti’ nin konserlerine katıldıktan bir süre sonra öğretmenlikten ayrılır. Artık sahneye çıkmakta ve şarkı söylemektedir.
1932′ de İstanbul Vali Muavini Nuri Bey’ in evinde verilen bir davette, Atatürk’ ün huzurunda ilk kez şarkı söyler. Hayatının dönüm noktası olan bu karşılaşmada Safiye Ayla, Atatürk’ ten büyük övgü alır ve bundan böyle Ata’ nın en beğendiği seslerden biri olacaktır. Dört yıl sonra tekrar karşılaşmış ve sonrasında sık sık Gazi’ ye şarkılar okumuştur. Safiye Ayla; ” Her şeyden evvel tahih etmek isterim ki Atatürk yanlız bir Türk musikisi severi değil, hayranı idi… Üstün bir bestekâr kadar ve belki de onlardan saha fazla makamdan anlar, falsoları yakalar, çok haklı tenkitlerde bulunurdu.” diye anlatır.
1950′ de Hz. Peygamber’ in otuz yedinci kuşaktan torunu olan besteci, udî, viyolonselist Şeref Muhittin Targan ile evlenir. Kendisinden yaşca çok büyük olmasına rağmen aralarında büyük bir aşk vardır, 17 yıl evli kalırlar. Müzikten oluşan bir dünya içinde mütevazı yaşamları olur. 1967′ de eşini kaybeder Safiye Ayla. Açılışından itibaren İstanbul Radyosu olmak üzere Türkiye radyolarında sayısız konser verdi, 500′ den fazla plak doldurdu. Büyük beğeni toplayan sesiyle ünü yurt sınırlarını aştı. Sesi geniş dinleyici kitlelerine duyurabilen kadın okuyucuların en ünlüsü olan Safiye Ayla’ nın, dönemin diğer kadın okuyucularınkinden ayrı, kendine özgü bir okuyuş tarzı vardı. Ölçüye uyarak, iyi bir diksiyonla, düzgün, aynı zamanda da coşkun, çekici bir tavırla okurdu. Sesindeki pürüzsüz akış en tiz perdelerde bile kaybolmazdı. Zamanın gözde şarkılarıyla fantezileri olduğu kadar, Rumeli türküleriyle klasik örnekleri de içine alan repertuvarıyla geniş bir dinleyici kesimince çok sevilmiş, beğenilmişti. “Gönül Şarkıları” ve ” Aşk Yaprağına Konarak Koza Öresim Gelir” adlı iki bestesi bulunan Safiye Ayla, 1942′ de Cemal- Ekrem Reşit Rey kardeşlerin “Alabanda ” revüsünde Kraliçe Mimiza rolü ile izleyici karşısına çıktı. Gösterdiği başarıyla oyunculuk alanında da yetenekli olduğunu kanıtlamıştır. 4 oktavlık mezzosoprano sesiyle, kendine özgü yorumuyla, kişiliğiyle, özel yaşamıyla halk tarafından çok sevilen Türkiye’ nin sesi Safiye Ayla; yetimhaneden, sahne ışıklarına, bir roman gibi yaşadığı hayatını 14 Ocak 1998′ de kaybetmiştir.

Tablo

Yazar
Saide Nur Coşkun
-

Tablo deyince ne geliyor aklınıza?

Büyük ihtimalle duvarda asılı duran resim, manzara, hat sanatı ile yazılmış sözler, aile fotoğrafları,hediye gelmiş hatıralar… Evet zahirde bunlar vardır. Kimi insanların duvarları dolup taşar, kimilerinin sadece bir saati vardır ya da takvimi, kimilerinin ise hiç bir şeyi, belki bir evi bile yoktur. Bu cümle ne kadar acı değil mi? “Belki bir evi bile yoktur.” Sığınacağı bir yer tutunacağı bir dal… Evi olmayan kişilerin evinin olmamasından ziyade bu durumun farkında olup umursamayan güruh daha acınası bir halde. Zira “Komşusu açken kendisi tok yatan bizden değildir.” diyen bir peygamberin ümmeti olduğunu iddia eden binlerce insan varken umarsızca yaşamaları şahsıma göre ölü bir hayatı yaşadıklarını göstergesidir.

Bir insanın düşüncelerini evinin duvarlarından anlayabilirsiniz. Bir nevi iç dünyasını oraya yansıtmıştır. Duvarlarının kirli mi yoksa temiz olması bile kişinin titizliğinin bir göstergesidir ya da duvarların rengi zevklerini temsil eder bir nevi. Zira duvarlar saklanamaz. Sınır belirler, seviye koyar. Çizgilerinin, hassasiyetlerinin olduğunu gösterir.

Kimilerinin duvarlar umrunda değildir. Onları ilgilendiren sadece tavanlardır. Bir yere ya da yatağa uzanırlar. Gözleri açıktır, saatlerce tavanı seyredebilirler. Saatlerce… Gece gündüz farketmez. Öylece seyrederler. Seyrederken bazen gözlerinden yaşlar süzülür, buruk bir tebessüm olur dudaklarında; tavanda canlanır mazileri… Yutkunurlar kalkıp su içmeye mecalleri yoktur. Ta ki biri odaya girene kadar o an her şey değişir. Hiç bir şey olmamış gibi kalkarlar devam ederler hayatlarına zira ne gidenle gidilmiştir, ne kalanla kalınmıştır. Kimi kendini kandırır, kimi isyan eder, kimi sabreder, kimi sığınacak başka bir liman arar.

Tavanlar zahirde boştur, dolduranın iç dünyası ne kadar doluysa o kadardır ve kimse baktığında bir şey göremez aynı tablolar gibi. Tabloya bakarsın a dersin ne hoş bir tablo. Aynı bir insanın yüzüne bakıp sadece yüzüne bakıp ama ne hoş ne güzel bir insan denildiği gibi. Evet çünkü biz çok severiz görünüşe iltifat etmeye. İçine girildiğinde ise kaçarız arkamıza bakmadan, kıvırmaya başlarız. Başlangıçta merak ederiz, öğrenince fossss diye bir ses çıkar. Çoğu insanın bu durumu yaşadığını düşünüyorum. Bu sebeple insanlar duvar örerler insanlara karşı. Sınır belirlerler, herkes dost olamaz benle derler haklılar da bence. Herkesin bir tavanı var, herkesin bir duvarı da… Sazan gibi atlayıp girmeye çalışmayın. Tablolara bakın geçin!

İnstagram, Müzik Etiketini Türkiye’de Bulunan Kullanıcılara Açtı

Yazar
Hacer Atik
-

Müzik etiketi, benim hikâyelerde çok fazla karşılaştığım şeylerden biriydi. Etiketi görebiliyordum ama Türkiye’de aktif olmadığı için dinleme şansım olmuyordu. Mutlaka sizin de yurt dışından takip ettiğiniz kişiler varsa bununla karşılaşmışsınızdır.

Bugün itibariyle artık Türkiye’deki kullanıcılar da hikâyelerinde müzik etiketini kullanabilecekler. Hatta belki de çoktan kullanmaya başlamış olanlar da vardır içinizde. Kullanıcılar sadece instagramda değil facebookta da bu özelliği kullanabilecekler.

Peki Bu Müzik Etiketi İnstagramda Hikâyeye Nasıl Eklenir?

Öncelikle instagramınızı güncellemeniz gerekiyor. Daha sonrasında hikâye olarak paylaşmak istediğiniz fotoğrafı seçiyorsunuz. Fotoğrafı seçtikten sonra daha önceden konum, ifade vb. şeyleri eklediğimiz bölüme giriyoruz.

Burada gördüğümüz müzik yazısına tıklıyoruz.

Karşınıza bir sürü müzik çıkacak. Buradan zevkinize göre istediğiniz müziği hikâyelerinize ekleyebilirsiniz. Müzik yanında şarkı sözlerini de ekleyebilme şansınız var. Daha ilk gün olmasına rağmen baya rağbet gördüğünü söyleyebilirim.

Müzikle kalın. ??

Gece Misafiri

Yazar
Mahmut Yıldırım
-

Gaybana* mı geceler?

*Hain, lanet olasıca, kötü, biçimsiz, yakışıksız…

Oy sevdasına kurban olduğum oy
Bilsen ne gaybana geceler yaşarım

Tabiata farklı bir sessizliğin yayılmaya başlamasından mıdır bilinmez, garip bir takım şeyler gönlümüze davetsiz misafir olmaya heveslidir geceleri.

Mesela hava kararmaya başladığında evimin yolunu gözlerim eğer dışarıdaysam. Hele bir de yalnızsam dışarı adım atmak bile istemem. (Beni gece yürüyüşlerine alıştırmaya çalışana selam olsun buradan.) Çok tehlikeli bir bölgede yaşıyor değilim ama yine de içimi farklı bir şeyler ürpertir.

Tabii geceleri, evim dediği yerde de huzuru yakalaması zor oluyor insanın. Mesela yıllar önce yaşadığı çok anlamsız bir olay, o gece vakti mutsuzluğu için yeterli bir sebep olabiliyor. Sanırım bilim insanları bunun çözümünü de üretemedi henüz!..

Kulaklarımda kuru kuru uğultular

Ve maalesef ki bu yazıyı da o tarif ettiğim gecelerden birinde kaleme alıyorum. Ve yine maalesef ki aslında hiçbir şeyi kaleme alamıyorum, yazamıyorum.  Öylece bakışıyoruz düşüncelerle/hislerle.

Bugün onlarca kez dinlemişimdir…
Sizlere de hediyemdir.

Dayan

Yazar
Abdulsamet Yoldaş
-

Ey huzursuzluk ekip biçen sevgili kâri’
Düşün ki mavi asuman olacak belki de âti

Her gün yağsa da üzerimize berf ü baran
İstikbâlde alacak hepsini altına enkâz-ı yalan

Aldanma şimdi dolaştığına, bütün ihtişamıyla
Yıkılır bütün kal’alar bir yetimin feryadıyla

Düşme sakın ye’se, sabret, az daha dayan
Bırakmaz bizi elbet Rahman, bu kara kışta üryan

Halkın Sanatçısı Ahmet Kaya

Yazar
Muhammed Altun
-

Siz benim nasıl yandığımı. Nereden bileceksiniz.

1957 yılında Malatya’ya göç eden bir ailenin çocuğuydu. Ailesi işsizlikten dolayı Adıyaman’dan Malatya’ya göç etmişlerdi. Ahmet Kaya ilk okulu Malatya’da okudu. Kaya, bağlama çalmaya ilk olarak 6 yaşında iken babasının hediye ettiği bağlama sayesinde başladı. Okul sonraları ve boş zamanlarında çırak olarak plak ve kaset dükkanında çalışıyordu.

Ailesi, Malatya’da geçim sıkıntıları devam etiği için İstanbul’a göç ettiler. İstanbul’a taşındıktan sonra okulu bıraktı ve  ailesine destek olmak için birçok işte çalışmaya başladı.

Ahmet Kaya 1978 yılında askerlik yaptı. Askerlikte de müzikten uzak durmadı, askeriyenin müzik kadrolarında türkü söyleyip bağlama çalıyordu.

Askerlik dönüşü Emine Kaya ile evlendi. 1982 yılında Çiğdem adında bir kızları oldu. Geçim sıkıntısı çektiğinden dolayı eşi ile ayrıldı.

1984 yılında ilk albümü olan ‘Ağlama Bebeğim’ albümünü çıkardı. 1985 yılında  ‘Acılara Tutunmak’ adlı albümünü çıkardı. Anlaştığı stüdyo sahibi Selda Bağcan’ın kardeşi Sezer Bağcan’dı.

Cezaevinde tanıştığı 12 Eylül Darbesi mağduru Gülten Hayaloğlu ile Ahmet Kaya’nın tanışmasına aracılık etti. Albüm yayımlandıktan sonra evlendiler. Gülten Hayaloğlu hapishanede idam cezasına mahkûm olan Nevzat Çelik’in Şafak Türküsü şiirini Ahmet Kaya’ya iletti. Böylelikle geniş kitlelerce tanınması sağlanan albüm, 1985 yılında yapılıp 1986’da piyasaya çıkan ‘Şafak Türküsü’ oldu. Bu albümde aranjör Oğuz Abadan’la çalıştı ve hemen hemen tüm besteleri kendisi yaptı. Aynı yıl ‘An Gelir’ albümünü yayınladı. 1987 yılında kızı Melis doğdu.

Gülten Hayaloğlu ile tanıştığı dönemde kardeşi Yusuf Hayaloğlu ve şiirleriyle tanıştı. Sözlerinin çoğunluğunun Yusuf Hayaloğlu’na ait olduğu ‘Yorgun Demokrat’ adlı albümü 1987 yılında yayınlandı. 1988 yılında sadece iki şarkının söz yazarlığını Hayaloğlu’nun yaptığı ve diğer sözlerin tanınmış şairlerin şiirlerinden oluşan ‘Başkaldırıyorum’ albümü çıktı. Ardından 1989 yılında sadece bağlama ve vokal ile oluşturduğu konserlerinden bir derleme olan ‘Resitaller-1’ yayımlandı. Aynı yıl Osman İşmen’in düzenlemesiyle, sözlerinin büyük çoğunluğunu Hayaloğlu’nun yazdığı ‘İyimser Bir Gül’ albümü çıktı. 1990 yılında Resitaller-1’in devamı niteliğinde olan ‘Resitaller-2’ albümü yayınlandı. Aynı yılın ekim ayında çeşitli şairlerin şiirlerinden oluşan ‘Sevgi Duvarı’ isimli albümünü çıkarttı.

‘Şarkılarım Dağlara’ albümü, basılan 2.800.000 bandrolle rekor kırdı. Bu albümde yer alan ‘Özgür Çağrı’ isimli şarkıda geçen “Abin bir gün dağdan döner, sarılırsın yavrucağım” gibi sözler nedeniyle albümü toplatıldı, konser vermesi yasaklandı.

1990 yılında Tatar Ramazan ve 1992 yılında Tatar Ramazan Sürgünde filmlerinin müziklerini yaptı. 1994 yılında prodüksiyonunu Gülten Kaya ve Yusuf Hayaloğlu’nun yaptığı, Kanal D’de yayınlanan Ahmet Abi’nin Vapuru programını yaptı. Bu program sadece 13 hafta sürdü. Bu programa Nihat Akgün’ün katılması ve JET-PA’nın sponsorluğunu yapması büyük eleştiriler aldı.

İlk dönem albümlerinde genel olarak bağlamaya ağırlık verdi. Ahmet Kaya’nın tarzı pop, Türk halk müziği ve arabesk kategorilerine tam olarak dahil edilemediği için özgün müzik denilmeye başlandı. Kendisi, müzik tarzının devrimci arabesk veya protest olarak tanımlanmasına karşı çıktı. Sözlerini kendisinin yazdığı bestelerle beraber Attilâ İlhan, Can Yücel, Nevzat Çelik, Hasan Hüseyin Korkmazgil, Enver Gökçe, Ahmed Arif gibi tanınmış şairlerin şiirlerini de besteledi. Genellikle şarkılarında toplumsal meseleleri işledi. Toplam yirmi iki albümünde sadece bir Kürtçe şarkısı (Karwan) vardır ve bir tane de Kürtçe açılış bulunur.

Ahmet Kaya’ya Çatal – Bıçak Fırlatıldığı Ödül Töreni Gecesi

Ahmet Kaya, Magazin Gazetecileri Derneği’nin 10 Şubat 1999’de düzenlediği “Yılın En İyi 10 Müzik Yıldızı Yarışması” ödül töreninde “Kürtçe şarkı söylemek, klip çekmek istiyorum” demişti.

Sahneden indikten sonra Serdar Ortaç sahneye çıkıp Sibel Can’ın “Padişah” şarkısını değiştirerek “Bu devirde kimse sultan değil, hükümdar değil, padişah değil / Atatürk yolunda tüm Türkiye / bu vatan bizim / ellerin değil” şeklinde okumuş, ardından 10. Yıl Marşını söylemişti. Salondakiler Ahmet Kaya’yı protesto etmiş, hatta çatal – bıçak fırlatanlar olmuştu. Bu olayın ardından Ahmet Kaya, yurtdışına gitmeyi tercih etti.

Serdar Ortaç yıllar sonra açıklamasında şunları dile getirdi;

“Ben, millet yatışsın diye 10. Yıl Marşı’nı okudum. ‘Durun, sakin olun’ dedim. Hepimiz bütünüz dedim. 10. Yıl Marşı’nı okuyunca herkes durdu, saygı duruşuna geçti. O marşı okumasaydım Ahmet Kaya oradan çıkamazdı. Herkes beni çatal attı biliyor” ifadelerini kullandı.

16 Kasım 2000’de, ‘Hoşçakalın Gözüm’ isimli albümünün kayıtlarını yaparken,  evinde 43 yaşında hayatını kaybetti. 17 Kasım 2000’de 30.000’in üzerinde kişinin katıldığı törenle Paris’in Père Lachaise Mezarlığına defnedildi.

Biz Kimiz?

Yazar
Selen Yumak
-

Sürekli kafamın içerisinde dönüp duran bu soru, beni bu yazıyı yazmaya itti. Sahi kimiz biz? Kim olduğumuzu sanıyoruz? Başlamadan önce şunu söylemekte de fayda var, size pembe gözlükler takmanızı sağlayacak bir yazı değil bu, gerçeklik gözlüğünü takmayı teklif eden bir yazı.

Bir süredir Dünya üzerinde yaşanan bu kargaşa ve kaosa farklı bir açıdan bakmamız gerekiyor bence. İnsanlık tarihinin geçtiği büyük bir sınav ve insanlığın yüzüne vurulan -fakat görmek ve kabul etmek istemediği- gerçekler var ortada. Bu gerçek ne mi? Bu gerçek, bizim hiçbir şey olduğumuz! Şimdi bu resime iyi bakın…

Carl Sagan’ın da dediği gibi gezegenimiz “soluk mavi bir nokta” evrende adeta bir toz zerresi. Bizde o toz zerresinin içerisinde, kendimize atfettiğimiz büyüklük ile yaşamakta olan insan türü. Tanıştığımıza göre, haydi biraz daha derin mevzulara girelim!

Bu toz zerresi üzerinde birbirimizi öldürmek için ne kadar hevesliydik, doğayı katlettik, hayvanları kendimizden küçük gördük ve önemsemedik, nefes almamızı sağlayan bitkiler ise sadece bir yeşillikti işte… Toz zerresi üzerine sınırlar koyduk, birbirimizi dışladık… Para için tüm güzel ve samimi şeylerden vazgeçtik… Toz zerresinin bir ucunda açlıktan ölürken, bir ucunda lüks ve şatafat içerisinde para ile saadet bulmaya çalıştık. Öldürdük, yıktık, kestik, kopardık ve görmedik! Bugün etrafınıza iyi bakın. Her şeyi kendinden küçük gören insanlık, ancak mikroskop ile görülebilen bir virüs nedeniyle evlerine kapandı. Sınırlar koyduğun topraklardan sen geçemezken, virüs için o sınırlar yoktu. Senin aksine o, ne zengin ne de fakir ayırdı.

Artık sen, ben ya da o yok. Hepimiz birbirimizden mesulüz. Doğa ise kendisi için bir virüs olan insanlık olmadan gayet mutlu ve sağlıklı.

Dünya üzerinde her solucan, her böcek, her hayvan gezegenin ekolojik iyiliği için çalışırken, dünya üzerinde en akıllı tür olduğumuzu savunduğumuz bizler, bunu yapmıyoruz. Yaşama alanlarını ele geçirdiğimiz canlıların -hayvanlar ve bitkilerin- bir kısmını öldürüp, bir kısmını ufak bir alanda yaşamaya mecbur bırakırken ve sürekli ürerken, çokta bir farkımız yok virüsten.

Peki ne olacak? “Biz” olmayı başaramayıp, bu dersleri çıkarmazsak doğa ve dünya, bu şekilde bize aşı geliştirmeye devam edecek…

Gündemin Eğlenceli Paylaşımları

Yazar
Firdevs Nacar
-



İçinde bulunduğumuz trajik sürecin bir de komik tarafı var.. Bakalım sosyal medya bunu nasıl kullanmış..

İronik…


Biz bunu nasıl düşünemedik…


Elindeki çikolata-cipsi sakince bırakmalısın…


Kuaförler kapanınca hepimiz evde survivor yarışmacısına dönüştük..


Burhan amca ve luppo.. Yapılmasa olmazdı 🙂


Luppo demişken..


O kadarla kalınmadı tabii….


Hiçbirimiz evde kot pantolon gömlekle oturup makyaj yapmıyoruz değil mi 🙂


Yarasa yiyen şahsiyet sana iki çift sözümüz var..


Sirke şart.

Yine de yerdi diyenleri duyar gibiyim..


Alamayız çocuğum yasak var..


Gönülden inanlar burada mı 🙂

Neslican Tay Ben Bir Bacaktan İbaret Değilim

Yazar
Muhammed Altun
-

“Ayaklarımın yere sağlam basması için hissettiğim iki ayağı ihtiyacım yok. Ben bir bacaktan ibaret değilim ki. Çok daha fazlasıyım!”

Neslican Tay, 1998 yılında Bursa’da doğdu. Rizeli bir anne ve Manisalı bir babanın kızı olan Neslican Tay ilköğretim ve lise eğitimini Rize’de tamamladı.

Çok mutlu bir ailede doğmuş, hiperaktif bir çocuktu o. Bir gün hayat hikâyesini anlatırken de söyleyeceği gibi, “Komşu çocukların ezeli rakibi”ydi.

Neslican’ın çocukluğu ve eğitim hayatı, annesinin memleketi Rize’de tamamladı. Basketbol ve atletizmle ilgileniyordu.

2016’da Fen Lisesi’nden mezun oldu. Üniversite sınavında çok iyi bir puan aldı ama tekrar hazırlanıp daha iyi bir puan almak için tercih vermedi.

Tekrar sınava hazırlamaya başlamışken bir gün bacağında bir ağrı hissetti. Hastaneye gitti ve doktorlar spor yaptığı için fazla kayda almadılar. Spordan dolayı olduğunu, kas ağrısı yada kas yırtığı dediler. Artan ağrılarına rağmen doğru teşhisi hiç bir zaman bulunmadı.

Kanser teşhisi konulduğunda ise çok geç kalınmış ve tümör bacağını sarmış ve damarını tıkamıştı. Tedavi için tümörü çıkarılırsa bacağını kesilmesi gerekiyordu.

Bacağının kesilmemesi için kemoterapi tedavisi uygulanması kararı aldı doktorlar. Zor bir tedavi süreci başlamıştı, günde 8 saat süren bir tedavi. Zamanla saçlarının dökülmesi ve her gün 8 saatten fazla süren tedavi çok ağır geliyordu. Enfeksiyon riskinden dolayı odasından bile çıkmıyordu. Bir çok şey geçiriyordu tedavi sürecin de ama hiç bunları anlatmadı ve anlatamadığı için de biz fazla bilgi sahibi değiliz ama hayat mücadelesini biliyoruz.

Kanserden hiç bir zaman korkmuyor ve küçümsüyordu. 3 ay boyunca kemoterapi tedavisi gördü ve gördüğü süre içinde kaldığı yerden hayatına devam etti. Alışveriş yapmaya gitti, arkadaşlarıyla cafeye gitti yani sosyal hayatını hiç bırakmadan devam etti hayatına. 3 ay süren tedavi bitmişti ve tümör birazda olsa küçülmüş ve yenmişti kanseri. Bu kansere karşı ilk zaferi olmuştu.

Tümör küçüktü ama yine de bacağının kurtulması için yeterli değildi. Tekrardan daha ağır bir kemoterapi süreci başlıyordu. 2 ay boyunca tekrar kemoterapi tedavisi gördü. Ağrıları azalması gerekirken tam tersi çoğalmaya başladı. Hastaneye gidip kanser taramasına girdi ve tümör kanseri yenmişti.

Hal böyle olunca doktor bacağında ki tümörün çıkarılması gerektiğini söyledi. Çünkü tek bir tümör bir organa gitse hayatından olabilirdi.

20 Temmuz 2017 hayatının değiştiği gün. Ameliyata girdi. Doktor ayağını kurtarmak için elinden geleni yapacaklarını söylediler. Ameliyatı hiç iyi geçmemişti. Çünkü tümörü çıkarmadılar ve bacağını kesmek zorunda kaldılar.

Neslican, uyandığında bacağında ki ağrının tümörün çıkarıldığı için sandı ama öyle değildi. Bacağın üzerindeki örtüyü kaldırdı ve bacağının kesildiğini gördü ve dünyası başına yıkıldı. Çok kötü zamanlar başlamıştı onun için alışma süreci başladı.

Ameliyatından 15 gün sonra hastaneye gitti ve ona siyah bir poşet verdiler. Poşetin içinde kesilen bacağı vardı. Nasıl bir acı tahmin etmek zor. Bagaja koydular ve yola koyuldular. Canından bir parça bagajda duruyordu. Yine acı bir gün olmuştu onun için.

Evde balkonda otururken bir kuşun balkona geldiğini gördü ve kuşun bir bacağı olmadığını fark etti, çok şaşırdı. Mucize gibi bir şey tüm evrende gidip onu bulmuştu o kuş. Kuşa baktı ve kuşta ona baktı. Sonra kuş bulutlara doğru süzüldü gitti. Çok etkilemişti evet hayvan ama onunla aynı kaderi paylaşıyordu, hayatına devam ediyordu ve ona çok ilham kaynağı olmuştu.

Bu kuşu gördükten iki gün sonra şortunu giydi, çok güzel bir makyaj yaptı ve değneklerini alıp alışveriş merkezine gitmek istedi. Ailesi bu duruma şaşırmıştı. Çünkü gittiği yer kalabalık bir ortam daha çok insanların olduğu, insanların daha çok ona bakacağı bir ortama gidiyor. Aslında bilerek kalabalık ortama gitti. Çünkü yüzleşmesi gerekiyordu. O gün bunu yaptı ve çok güzel geçti günü. İnsanların bakışlarından hiç rahatsız olmadı. Evet bakıyordu insanlar ama o aldırış etmiyordu.

Neslican, o günden sonra her gün dışarıda oradan oraya gitmeye başladı. Bir ortama girdiğinde bile ‘Tek bacaklı insan geldi” diye bağırıyordu. Çok güzel günleri oluyordu, her şey eskisi gibiydi.

Yeni yıla girecekti ve o sene sağlık istedi ama olmadı. Tekrar kanser olmuştu akciğere gitmişti. Yinede umudunu kaybetmeden tekrar tedavi gördü ve kanseri yendi.

İkinci kez nükseden ve tekrar kazanılan savaştan sonra bir kez daha yaşadı aynı şeyleri Neslican. Kanseri üçüncü kez de yenmişti ki, dördüncüsü de geldi.
Neslican tedavi sırasında yaşanan çoklu organ yetmezliği sonucu hayata gözlerini kapadı. Hastane şu bilgilendirme ile haberi duyurdu:

“Neslican Tay kızımız 6 Eylül 2019 tarihinde uzun süredir mücadele ettiği “yaygın tutulum yapmış malign mezenşimal tümör”e bağlı artmış olan semptomları nedeniyle hastanemize müracaat etmişti. Durumunun ağırlaşması üzerine 15 Eylül Cumartesi günü yoğun bakıma alınmıştı. Ancak süreç içerisinde gelişen çoklu organ yetmezliği nedeniyle 20.09.2019 saat 21.20 de kendisini kaybettik. Allah’tan rahmet tüm sevenlerine sabırlar dileriz.”

Gizemli Bir Fotoğrafçı: Vivian Maier

Yazar
Aykut Özavinç
-

“Kadınların bir fikri olmalı.”
Ölümünden sonra değeri anlaşılan sanatçılardan birisi de şüphesiz Vivian Maier’dir. Fransa’dan Amerika Birleşik Devletleri’ne uzanan gizemli bir yaşamı yazar ve film yapımcısı John Maloof’un şans eseri keşfi ile öğreniyoruz.
John Maloof üzerinde çalıştığı bir tarih kitabı için fotoğraflara ihtiyaç duymaktaydı. John katıldığı bir mezatta satın aldığı kutuda ki fotoğraflara adeta aşık olur. Fotoğrafların sahibini merak eden John, kutunun üstündeki ismi yani Vivian Maier’i aramaya başlar. Fakat Vivian Maier hakkında çok sınırlı sayıda bilgiye ulaşabilmiştir.
Vivvian Maier 1926 yılında Avusturyalı bir baba ve Fransız bir annenin kız çocuğu olarak dünyaya gelir. Fakat nüfus sayımına göre 4 yaşında annesi ve ünlü Fransız fotoğrafçı Jeanne Bertrand ile birlikte yaşamıştır. Şüphesiz Bertrand’ın yanında büyümesi Maier’in fotoğrafçılığa yönelmesinde çok büyük etkisi olmuştur.


Maier 1951 yılında yani 25 yaşındayken Amerika Birleşik Devletleri’ne gider. İlk başlarda bir fabrikada işe giren Maier, fabrikanın kendisine göre olmadığını ve sürekli kapalı alanda olduğu için fotoğraf çekemediğini anlayınca işi bırakarak Chicago’nun zengin semtlerinde çocuk bakıcılığı yapmaya başlar.
Maier çektiği fotoğraflarda daha çok işçi sınıfına yer vermiştir. İnsan ifadelerini göstermekte oldukça başarılı olan Maier bunu kullandığı Rolleiflex marka fotoğraf makinesine borçludur.
Sık sık kendi gölgesini ve aynalardan yansıma görüntüsünü de çeken Maier 40 yılda yaklaşık 1500 fotoğraf çekmeyi başarmıştır. Bu fotoğrafları sadece Amerika Birleşik Devletleri’nde çekmemiştir. Ailesinden kalan miras sayesinde Avrupa ve Asya da 10’dan fazla ülkeyi gezerek gördüklerini fotoğraflamıştır.
Maier’in bir diğer özelliği ise her şeyi biriktirmesiydi. Bakıcılık yaptığı evlerde kendisine ait odasında yüzlerce dergi, gazete ve çeşitli eşyalar biriktirmeyi başaran Maier en son olarak fotoğraflarını bir depoya kaldırmıştır. Deponun parasını ödeyemediği için eşyaları açık arttırmaya çıkarılmıştır. Belki de böyle olmasaydı böyle bir yetenekten mahrum kalacaktık.


Maier soğuk bir Chicago gününde kayarak başını yere çarpar ve hastaneye kaldırılır. Uzun bir süre hastanede kalan Maier, 21 Nisan 2009 tarihinde hayatını kaybeder.
Vivian Maier yaşamında oldukça içine kapanık ve geçmişine dair konuşmayan bir insandı. Öyle ki işe girdiği her yerde ismini değiştirmeyi seçiyordu. Sessiz ve içine kapanık olmasına rağmen oldukça sosyalist ve feminist düşüncelere sahipti. Vivian Maier bir ses kaydında şöyle diyordu;
“Sanırım hiçbir şey sonuna kadar sürmez. Başkaları için yer açmamız lazım. Bu bir çark bindiğinde sonuna kadar gitmek zorundasın ve sonra bir başkası sonuna kadar gitmek için aynı imkanı bulur ve böyle devam eder. Ve birileri onlarında yerini alır.”
Arkasında binlerce fotoğraf bırakan Maier’in bu gizemli yaşamı John Maloof tarafından Vivan Maier’i Bulmak adlı belgeseli ile gün yüzüne çıkartılıyor.
Bu yaşam hikayesi biraz olsun bizi düşündürmeli kim bilir etrafımızda nice sanatçı ruhlu insanlar zamanın tozu altında kalıp halı altına süpürülüyor. Etrafınıza iyi bakın.

Mum Işığı

Yazar
Birce Şişman
-
{"subsource":"done_button","uid":"F203FE72-BCCB-4244-A08E-94CE8DEFB6FA_1586444345799","source":"other","origin":"gallery","source_sid":"F203FE72-BCCB-4244-A08E-94CE8DEFB6FA_1586444345846"}

Sokakta yürürken bir demet çiçek almıştım adını bilmediğim.
Hatıralardan kaçış olsa da kurtuluş yoktu. Bunu, belki bir şarkıda duydunuz ya da bir kitabın ön sözünde… Okuyup geçtik. Şimdi tam da bu cümledeyim. Ve aynı sokakta…

Ardıma bakıyorum da dallarımı kıran rüzgarı her seferinde affetmişim. Bir kendime uzanamamış elim.

Aslında benim aydınlık dediğim sokak, bi bana öyleymiş ki kimse beni karanlıkta seçememiş. Öylece beklemiş, durmuşum.

Öylece durmuş, düşünmüşüm.

Neydi bana en son seni hatırlatmayan

Seni düşünmeden mi hissetmiştim rüzgarı

Düşünmeden mi uyumuştum

Ne sana dair bir şey 

ne de sesini duyarım

Uyandım

Vardın 

Gök’yüzüne saklanmış görememiştin

Uzanıp alabilseydim güneşi eğer

Isırtırdı içimi

Dokunabilseydim gözlerine 

Yağardı yağmur

Islanırdı ellerim

Yeşerirdi boynunu büküp kuruyan hayallerim

Ağır ağır uzaklaştım senden

En çok da kendimden

Yine de sana en uzak kendime en yakın sokak 

35.Sokak: Hayal kırıklıkları müzesi

Tüm sessiz sokaklarda en gürültülü yer

Hepsi rüya

Uyandım

Yoktun

seni beklediğim aydınlık sokağın ışığı elimde bir mummuş

Tek bir nefesle, sabah gün doğusundan esen rüzgarla yitip gidebilen

Konuşsam da sönermiş ya

bilmeden susmuşum 

Belki de elimde solan bir gülmüş 

Ağlamışım, tutuşmuş 

Gülmüşüm, tutuşmuş

Susmuşum

Şimdi seni beklediğim sokak karanlık 

Şimdi seni beklediğim cümle eksik

Git ve tamamla

Ya da bırak sönsün mum

Ya da yansın çiçeklerim

Bu ilk vedam

Belki son satırım

Gençlerle Baş başa

Yazar
Enes Akil Akbalık
-

Çalış, genç arkadaşım çalış! Namerde muhtaç olmak ölmekten beterdir.
Ord. Prof. Dr. Ali Fuad Başgil

Ali Fuad Başgil

Bilimin, ilim ahlakıyla yapıldığı zamanların hocası gerçek Profesör Ali Fuad Başgil.

Samsun Çarşambalı bir ailenin çocuğu olan Ali Fuad Başgil 1893 yılında doğdu. Lise öğrenimine kadar memleketinde kalan Başgil, lise eğitimi için ona ilmin kapısını açan şehir İstanbul’a gitti. Lise öğrenimi sırasında başlayan Cihan Harbi’ne yedek subay olarak katılan hoca, 4 yıl cepheden cepheye koştu. Savaş sonrası eğitimine devam eden Başgil, lise döneminden sonra Paris’in en ünlü üniversitelerinde felsefe, hukuk ve siyaset bilimi eğitimi aldı. Yurda döndüğünde üç fakülte ve yüksek okul diplomalı bir hocaydı. Yurt dışında kazandığı birikimleri tamamen yurdu ve bu yurdun gençlerini yetiştirmek için harcayan Ali Fuad Başgil, birçok farklı alanda çalışmış, birçok ilki gerçekleştirmiştir.

Sayısız yayına imza atan Ord. Prof. Ali Fuad Başgil’in en ünlü eseri “Gençlerle Baş başa”dır. Kimi satış noktalarında kişisel gelişim kitaplarıyla aynı rafa konulsa da bu kitabın türü sadece “başucu kitabı” olabilir. Malum günümüzün en popüler kitap türü kişisel gelişim kitapları oldu. Bu alanın erbabı olmayan, kendi gelişimini dahi tamamlayamamış, boş zaman filozoflarının yazdıklarıyla aynı kefeye konamayacak bir eserdir “Gençlerle Baş başa”

Gençlerle Baş başa

Gençlerle Baş başa, bir öğüt kitabıdır aslında. Hayatını eğitim, üretim ve gelişim üzerine harcayan bir insanın, kendini yetiştirmek isteyenlere samimi bir dille verdiği öğütler var bu kitapta. Gelişim konusunda boşa harcanacak, geç kalınacak hiçbir vaktin olmadığını bilen Başgil bu kitapta karşılaşılacak zorlukları ve yapılması gerekenleri sıralamış.

Profesör kitabını, “Geleceğin ümidi olan gençleri, bunalımdan, iradesiz ve cesaretsiz yaşamaktan kurtaracak olan bu kitap; başarılı olmanın sırlarını göstermektedir.” şeklinde anlatmaktadır. Bu sebeple, okula yeni başlayacaklar, okuduğu bölümü sevmeyenler, okuyamamış ama kendini geliştirmek isteyenler, yeni bir iş kuracaklar, çocuk yetiştirenler, kısaca herkesin en az bir kere okuması gereken bir kitaptır “Gençlerle Baş başa”

Şaşarım Aklına!

Kitabın bölümlerine ve içeriğine geçmeden önce Ali Fuad Başgil’in paylaştığı bir anekdotu aktarmak istiyorum.

 “ Birinci Dünya Harbi’nde dört buçuk sene, Kafkaslarda cepheden cepheye koştuktan ve bu felaketi sefalet ve ıztıraplarını çektikten sonra, nihayet İstanbul’da terhis edildim. Terhisimin ilk haftalarında müthiş bir avarelik ve kararsızlık içinde kaldım. Ne yapmalı ve hayatta nasıl bir yol tutmalıydım? Yarım kalan tahsilime devam mı etmeliydim; yoksa terhis edilen birçok arkadaşlarım gibi, tahsilden vazgeçip bir iş hayatına mı atılmalıydım? İçimi kemiren bu tereddütü yenemiyor, bir türlü karar veremiyordum. Görüp konuştuğum kimseler beni hep tahsil hayatından soğutuyor ve bir iş tutmaya teşvik ediyordu. Bir aralık, Sirkeci kahvelerinden birinde genç bir tüccar hemşehrime rastladım. Mal almaya gelmiş. Bana ne yapacağımı ve ne iş tutacağımı sordu. Ben de kararsız olduğumu, fakat gönlümün tahsile dönmeye aktığını söyledim. ‘Şaşarım aklına, okuyup da kütüphane faresi olacağına, benim gibi iş yap da para kazan.’ dedi. Bilahare hırsının kurbanı olup genç yaşında ölen bu tüccar hemşehrimin sözleri, zaten sallanan içimi, bütün bütün alt üst etti. Adeta şaşkına dönmüştüm.

Nihayet, ilmine ve kemaline derin bir hürmet beslediğim ve kendisinden feyz aldığım, Şevketi Efendi isminde eski müderrislerden bir zat vardı. Bu zatı ziyaret edip fikrini öğrenmeye karar verdim ve kendisini Çarşıkapı’daki evinde ziyaret ettim. Hoşbeşten sonra, hoca bana ne yapacağımı sordu. Ben de kendisine kararsızlığımı anlattım. Bana şunları söyledi: ‘Tereddüdü bırak ve tahsile devam et. İnsan ihtiyarlığına kadar ömrünün her çağında iş hayatına atılabilir ve az çok muvaffak olur. Fakat okuyup öğrenmenin muayyen bir çağı vardır. Sen bugün bu çağdasın. Bu çağı geçirirsen ona bir daha dönemezsin ve istidadını heder etmiş olursun. Okuyup öğren de, sonra istersen tüccar ol. Bunda bir zararın olmaz.’ Bu hikmet dolu sözler üzerine kararımı verdim ve pişman olmadım.”

Alıntılar

Kitap 5 ana bölüm ve 62 sayfadan oluşuyor. Hayatta da olduğu gibi kitapta başarılı olma koşulları belirli basamaklarla ilerliyor.

İlk bölümde başarılı olma yolundaki tehlike ve düşmanları anlatmış Başgil. Devamında başarılı olmak için gereken şartları sıralayan Profesör disiplinli bir hayat için gereken iradenin terbiyesinin ruh ve karakterimiz üzerindeki tesirlerinden bahsetmiş. Dördüncü bölümde başarının gayret ve verimli çalışma ile geleceğini anlatan Başgil, kendince çalışma hayatının genel geçer kanunlarını sıralayarak kitabı ve aynı zamanda öğütlerini noktalamış.

Ali Fuad Başgil ve Gençlerle Baş başa ile tanışmakta gecikenler için işte kitaptan bazı bölümler:

“Muvaffak olma yolunda senin ilk büyük düşmanın tembelliktir. Burada sana tembelliği tarif edecek değilim. Onu sen, ben, hepimiz az çok tanırız. Zira öteden beri denilegeldiği gibi ‘İnsan tembel bir hayvandır.’ Yalnız ben sana şunu söyleyeceğim ki, tembellik insan karşısına çıkıp da mertçe savaşan bir düşman değildir. Bilakis, eski peri hikayelerindeki kahramanlar gibi, şekilden şekle girecek ve bin bir hile kullanarak alt etmeye çalışan bir namerttir. Tehlikesinin büyüklüğü de buradan gelmektedir. ”

“Senin elinde bütün bu düşmanlara karşı koyacak iki kuvvetli silahın var: iradeli olmak ve çalışmak. Şu halde, mesele, iradeyi terbiye edip iyiliğin hizmetinde kullanmakta ve çalışmayı verimlendirmenin yolunu ve usulünü bilmektedir. Bence senin her şeyden evvel muhtaç olduğun bilgi budur.”

“İnsiyakların (içgüdü) başlangıcı doğuş, itiyatlarınki (alışkanlık, huy) ise, tekerrür eden hareketler serisinin ilk hareketidir. Ve mühim olan bu ilk harekettir. İnsan sigaraya ilk sigaradan, içkiye ilk kadehten başlar.”  

“Çalıştığın bir iş, bir ders, bir kitap, bir yazı üzerinde herhangi bir güçlüğü yenmeden bir adım bile gerileme. Ve bil ki, yılgınlık maskeli bir tembelliktir. Gene bil ki, çalışma sevgisi güçlükleri yenmekten doğar ve kuvvetlenir. Güçlüğü yenmekten hâsıl olan manevi zevk, eşsiz bir zevktir. Emin ol ki, harpte zafer ve işte muvaffakiyet yılmayanındır. Sebat önünde güçlükler erir ve imkânsız görünen, mümkün olur.”

“Bir işe başladığın, bir dersi öğrenmeye, bir kitabı okumaya koyulduğun zaman telaş edip sabırsızlanma. Sakin ve metin ol. Yol al, fakat acele etme. Sindirerek çalış ve öğren.”

Bonus!

Dünya olarak çok zor günler yaşıyoruz. Bu süreç biz insanlara çok şey öğretti ama hala insanlığı hatırlamamış, özgürlüğün, sağlığın ve mutluluğun önemini kavrayamamış olanlarımız var. Böyle sıkıntılı zamanlar bizler için bir fırsat aynı zamanda, düşünmek için, kendinde ne eksikse onu düşünmek için. Düşünün lütfen!

“Muvaffak olmak, mesut olmak demek değildir. İnsan muvaffak olur, cemiyet içinde özlediği yerin daha üstününü bile alır da, mesut olmayabilir. Servetin, iktidar ve şöhretin son haddine varmış nice insan vardır ki, içi daima saadet dünyasının hasretiyle yanıp tutuşur. Mükellef apartmanlarda, göz kamaştırıcı bir konfor ve lüks içinde yaşayan insanlar görürsün ki, bunun hepsini bir günlük saadetle değişmeye hazırdır. Çünkü saadet tamamiyle gönül işidir. Ve içimizdedir. Onu kendi içimizden başka bir yerde sanıp aramak ve saadeti sırf servet, iktidar ve şöhrette görmek çölde serabı su zannetmektir.”

Seyahat Bileti

Yazar
Senanur Kara
-

Kapattım gözlerimi.

Ne muhteşem her şey. Altımdaki taşlar iç içe geçerek beni bir caddeden diğerine götürüyor. Arada bulut parçasına atlayıp küçükken hayal ettiğim kocaman pembe pamuk şekerden bir parça alıyorum. Biraz aşağı doğru, biraz sol tam orda indir beni. Tabi mavi değil artık etrafım. Karanlıktaki gerçeğin ta kendisi.

Gördüklerim karşısında mutluluktan ayaklarım yerden kesiliyor. Hiç tanımadığım insanlar, hayretle dinlediğim şehrin sesini boyuyor. Ordan bir nehir akıp giderken beyaz şapkalı güleç adam yanımdan geçiyor. Geçen her kişinin gözlerinden çekip çıkarıyorum, keşfetme duygusu korkudan galip geliyor. Binaların gökyüzünü kırptığı ara sokakta kaybolmanın göbeğinde buluyorum kendimi. Beni ayakta tutan bacaklarım değil bitmek bilmeyen merakım. Kocaman gülüyorum, bulaşıcıymış meğer gözlüğünü çıkararak beni tebessümle karşılıyor.

Durdurmak istemiyorum kendimi. Hemen elime bir gitar çiziyorum. Doğru telaffuz ediyor muyum etmiyor muyum umrumda değil.
“Allons ensemble, découvrir ma liberté
(Haydi birlikte, özgürlüğümü keşfedelim)
Oubliez donc tous vos clichés
(Tüm önyargınızı unutun)
Bienvenue dans ma réalité
(Buyur benim gerçekliğime)”
sarıyor dilimi. Sen de katıl küçük kız. Hadi benimle dans et. Sarı bukleli saçlarının bebek kokusu süslesin dört bir tarafı. Yay gibi çevremi sarın ve akan anın içinde yüzelim. Anlamadığım kelimelere alkışla karşılık veriyor ve öylesine bir reveransla veda ediyorum size.

Karnım guruldaması acıktığıma işaret ediyor. Uzaktan belli belirsiz seçtiğim kafenin önündeki sıra, orada ne satıldığını görmeme müsade etmiyor. Vardır bir sebebi deyip alıyorum ben de yerimi. Önümde 3 kişi kaldığında seçiyorum çikolatayı, çileği. Bu da ne böyle! Oldukça basit yapılışı ama bir o kadar lezzetli tadı. Bir bakmışım ikincisinin son lokması ağzımda. Cebimden bir peçetenin çıkması için dua ediyorum, dudağım kahvengi değil ki benim. Yarısı çikolatalı halde peçeteyi çöpe atıyorum.

Bilmem kaç senelik taşa dokunarak hissetmeye çalışıyorum. Pürüzlü dokusu, yıpranmış boyası, etrafıyla olan bütünlüğü insanların kahkahasıyla karışıyor. Tüm bunlar büyüyüp içimden yükseliyor, işte uçuyorum! Önümden çekilin yoksa çarpacağım size. İki elim yanımda dönerken saçlarım eşlik ediyor bana.

Ekmek kırıntılarını takip eder gibi uzaktan gelen keman sesine bırakıyorum kendimi. Buldum seni. Gözlerini kapatışın çoğu zaman parmağını koyacağın yeri görmek için açışınla sonlanırken kemanınla ettiğin dansı keyifle izliyorum.

Taşlar beni bu sefer bir heykelin tam karşısına götürüyor. Büyük bir zarafetle ayağını bükmüş kime bakıyorsun söylesene? Omzunu yarı açık bırakan şalın renginin gri olmadığını ikimiz de biliyoruz. İzininle, köprüden aşağı bakarken beni sandalın beklediğini hatırladım.

Kürekleri çekmenin zorlayıcı olduğu geçerli değil. Her bir su damlası neşeyle yol veriyor. Sizinle tanışmak için elimi uzatıyorum. Az kalsın düşüyordum. Telaşlanıp hemen kenara sürüyorum sandalı. Şu terliklerin ayağıma dolanmasından bıktım. Toprağa basmak ve derin bir nefes almak zamanı şimdi.

Kaç yaş atladım, kaç kat çıktım zihnimde? Doğruymuş tüm söylenenler. Domates peynir gibi yağmur güneş gibi tamamlıyorlarmış birbirini. İçimdeki kavuşmaya şahit olduktan sonra pıt pıt damlalar yüzümde bir çizgi çiziyor. Kaybolmak ve kendini bulmanın mutlu sonu.

Uzaktan bir ses gittikçe büyüyerek çekiyor fişi.
“Sena hadi yemek hazır.”

YİRMİ BEŞİNCİ SAYFA VE ELİKA

Yazar
24Okur
-

Güneş sıyrılıp gökyüzünden, tebessüm ettiğinde yeryüzüne
ve
Ben derimden sıyrılırken büsbütün
Birbirimize dünyanın anlatılması güç acılarını fısıldayalım Elika…

Aydınlıkta yazmaklar adlı kitabımın yirmi beşinci sayfasındaydım
ve
Bir karanlık düşüverdi aklıma
Bağışla…

Bağırarak yazmak istediklerine neden çığlık çığlık susuyor insan?
Elika…
Üzerine bir şal gibi değen toprak artık bir dehliz gibi sanki
Neden?
Neden Elika?
Neden?
Neden bir kez olsun gündüzleri yazamaz insan?
Gözlerimiz bu denli mi kapalı yoksa?

Toprak Ana bana bir avuç çakıl getirdi bugün
ve
Ben kitabımın yirmi beşinci sayfasında bile değilim
Bilirsin
Kelimeler durmaksızın kayıp gider avuçlarımdan
Çakıllar cabası senin anlayacağın
Bana bir tutam da olsa sen getirmeli kapımı tekmeleyenler Elika
Bir tutam da olsa yazmakları olmalı bileklerimin…

Aydınlıkta yazmaklar adlı kitabımın yirmi beşinci sayfasına ulaşmama az kaldı
ve
Fakat ismini değiştirdim kitabın
Karanlığa yazmaklar oldu adı
Yine utancımdan karardı dokunduğum her şey
Kesif kesilen bir tek acılarım…

Tam bu esnada düştün aklıma
Neden?
Neden Elika?
Neden?
Sen bir kışı ayıklarken gözlerimden
Sobalarımda yarım yamalak kokan portakal kabukları
Sen herhangi bir eylemde bulunmalısın Elika
Fakat bu olmamalı gelmemek
Bir eylem sayılmamalı artık beklemek…

Bir balkona ilişiyor gözüm
Bembeyaz çarşaflar ve sen
Giz gibi Elika
Bir giz gibi yatıvermişsin toprağa
Omuz hizalarında irili ufaklı hüzünler
Silkiversen düşecekler oysa
Neden?
Neden Elika?
Neden?
Hüznü benden daha çok seviyor oluşun?

Yirmi beşinci sayfaya ulaşmalıyım…
Yazmalıyım Elika
Yoksa bir çırpıda yanına alıverir beni Toprak Ana…
Elika!
Sana bağırdıklarımı duy ne olursun!
Duy bu tümden varım yarım kelimeleri
İşit ne olursun ortaklığımızı bölen en küçük şu payı
Zira ben işittim ki
Edebiyatla anlatamazsam sana kendimi
Rakamlara mahkum etmeliymişim bileklerimi…
Elika!
Yalan!
Ne yirmi beşinci sayfane kitap
bahanemsin yazmamın

Elika…
Ben başka bir bahane daha bulmadan
Ne olur beni bağışla…

~EBRÂR

28.03.2020
15.54

1...143144145...164164 Sayfanın 144. Sayfası

24Okur olarak instagram üzerinden başladığımız bu sosyal medya serüvenine ekibimizin genişlemesi ve içerik kanallarımızın artması ile birlikte bir internet portalı olarak devam etmeye karar verdik. Bu yolda tecrübe ve teknik altyapısından faydalanmak üzere 24Creative ( 24c.tv ve We’24) ekibini de yanımıza alarak www.24okur.com adresinde yaklaşık 100 kişilik yazar kadrosu ile kültür sanat ve teknoloji alanlarında gündem oluşturacak özgün içerikler üretmek üzere yola çıktık.

iletişim: info@24okur.com

© Copyright - We'24