Devrimizin kıymetli sanatçılarından biri olan Eflatun’un “En Güzel Ben Sevdim” şarkısı 2 Kasım itibariyle müzik severlerle buluştu. Bu şarkıda Eflatun, söz, müzik, aranje ve klip yönetmenliğinin hepsine birden imza atıyor. Bütün Eflatun şarkıları gibi bu şarkı da sözlerindeki anlamlarla dinleyenleri büyüledi. Kısa film tadındaki klip aşağıda sizleri bekliyor.
Seni en çok ben mi sevdim bilmem ama En güzel ben sevdim…
En Güzel Ben Sevdim:
Sıktığın yumruk kadar derlerdi kalbin
Hayır vurduğun yumruk kadardır yüreğin
Arkasında duramıyordun madem
Keşke hiç sevmeseydin
Sıktığın yumruk kadar derlerdi kalbin
Hayır vurduğun yumruk kadardır yüreğin
Daha ateşi keşfetmemiş ilkel kalbin
Aşkı nereden bilsin
Bir uçurumu sevmişim düşmüşüm de düşmüşüm
Kağıttan kanatlar takmışlar bize yırtmışlar bizi Gökyüzüm, bir yalanı sevmişim kanmışım da kanmışım
Ayaklarına bir taş bağlayıp aklımı denize atmışım
Seni en çok ben mi sevdim bilmem ama
En güzel ben sevdim…
Hafta sonu hepimiz için tüm hızıyla başladı. Stresli ve yoğun bir haftanın ardından, kimimiz daha sakin programlar yaparken, kimimiz kendimizi hareketin ritmine bırakabiliyoruz. Benim yapacak hiçbir planım yok diyenler için önerilerim aşağıda. Herkese kahkaha ve huzur dolu haftasonları…
Okumak sizin için olmazsa olmaz. Bunu nereden mi biliyorum? Çünkü 24 saat okuyanların buluştuğu bu platformdasın. O zaman hemen edinmen için bir öneri. Haftasonuna Nevzat başkomiserle başlayabilirsin.
Ahmet Ümit, Aşkımız Eski Bir Roman
Sonbaharla birlikte vizyona giren filmlere göz atmak isteyenler için, unutulmaz terminatör filminin son serisi ‘Kara Kader’ i severek öneriyorum. Sinemasız sonbahar, biraz yarımdır bence.
Şehrin genelinde ayazlar başlamadan ılık havanın tadını çıkartmalıyız. Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur atasözünü unutmuyoruz. O halde haydi ya bisiklete bin, ya da yürü. Yerinde oturmak yok!
Evden çıkamıyorsun, fakat ruhun kıpır kıpır. Unutma yaşadığın yeri hayal ettiğin yere çevirmek senin elinde. Tak kulaklığını ve dans et. Kendini müziğe kaptırmak isteyenler için bu günlerdeki favori şarkım : Zeynep Bastık & Mustafa Sandal, Mod
Yemek yapmak her zaman rahatlatıcı ve kreatif bir işlemdir. Hem ucuz hem de lezzetli bir sofrayla sevdiklerine güzel bir sofra kurabilirsin. Harika bir hafta sonu menüsü öneriyorum. Tavuklu kremalı mantarlı makarna ve domatesli roka salatasını kolaylıkla uygulayabilirsin. Yapman gereken şey içine sevgini de katmak 🙂
Ruhunuz bu asrın dengi değil dedik ve sizler için Türk sanat müziğinin en nahif bestelerinden birkaç derleme yaptık. Elinize kahvenizi alın ve her şeyin daha güzel olduğu bir zamana gidiyoruz…
Zeki Müren, Ah Bu Şarkıların Gözü Kör Olsun
Bir gülüşün var ki, kaş çatar gibi En sıcak sözlerin azarlar gibi Hiç bağlanır mıydım çocuklar gibi Ah bu şarkıların gözü kör olsun
Zeki Müren, Gitme Sana Muhtacım
Gitme sana muhtacım Gözümde nursun, başımda tacın muhtacım Beni öldür öyle git Yaşamak için senin sevgine muhtacım
Dost üzülür, düşman güler, böyle derde gülünür mü Bilseydim hiç sever miydim aşkın sonu bilinir mi Umudumdun, dileğimdin, sen benim göz bebeğimdin Seni kimler değiştirdi, yüreğinden attın beni Seni kimler değiştirdi, yüreğinden attın beni
Müzeyyen Senar, Bir İhtimal Daha Var
Vuslatın başka âlem Sen bir ömre bedelsin ah Sen bir ömre bedelsin Vuslatın başka âlem
Günümüzde en kolay ulaşılabilirlik ağı, takdir edersiniz ki iletişim üzerine. Sosyal medyanın yaygınlaşmasıyla birlikte yıllardır görmediğiniz bir arkadaşınızın adını soyadını arama motorlarına yazıyorsunuz, hop karşınızda. Hayran olduğunuz sanatçılara mail yoluyla ulaşabiliyorsunuz. Artık görüntülü arama yoluyla sevdiklerinizi görmemek mümkün değil. Peki hal böyleyken, iletişim ağları bu denli kolay erişilebilirken, neden kimse kimseyi anlamıyor? Neden herkes yalnızlığından dem vuruyor? İletişimde kalmamız için teknoloji seferber olmuşken, biz neden konuşarak anlaşamıyoruz?
Konuşabilmek yeteneği, duyma yetisiyle birlikte gelişir. Önce duyarız, sonra taklit ederek konuşmayı öğreniriz. Demek ki, konuşabilmek için önce karşımızdakini dinlememiz gerekiyor. Dinleyip, karşımızdakinin ne dediğini anlamamız gerekiyor. Ve karşımızdaki yerine düşünüp, konuşmayı bırakmamız da doğru iletişimin önemli adımlarından.
Kişisel gelişim çok önemli bir yapılanma durumu. İnsan, ilk insandan beri gelişerek ilerlemiş. Toplum, bireylerin gelişimi açısından önemli bir etken olmakla birlikte, asıl ışık senin içinde olmadığı sürece hiç bir yerde parlayamazsın.
Günümüzün en büyük sorunlarından biri olan iletişim problemlerini ortadan kaldırabilmeniz için okuyabileceğiniz kitap önerilerime göz gezdirebilirsiniz. Güzel konuşup, güzel dinlendiğiniz hoş sohbetleriniz olması temennisiyle…
Belki de demir atılmış limanların harabelerinde, Kulaklara çalınan ince bir sükunun sızısında, Divane olmuş gönüllerin köşesine kurulmuş da bekleyen Yaşamak var!
Karıştık ya Gün batımının kızıllığına, Birbirine tutunan yağmur damlalarına, “Yaşıyoruz” umarsızca işte.
Netflix’in en iyi bilim kurgu filmlerinden olan I Am Mother, bir robot tarafından büyütülen genç bir kızın hayatını konu alıyor. Dünya üzerinde insanların nesli tükenmiştir. Ve Dünya’yı büyük bir yıkım beklemektedir.
İnsan ırkını tekrar canlandırmak için bir robot tasarlanmıştır. Robota ‘anne’ ismi verilmiştir ve görevi, genç bir kızı büyütmektir. İkili arasındaki ilişki, yaralı bir yabancı insanın gelişiyle tamamen değişir. Genç kız dış dünya ile ilgili aldığı bilgilerle, her şeyi sorgular. Daha fazla bilgi ve gerçeklere ulaşmak isteyen genç kıza anne engel olmaya çalışacaktır. Bilim kurgu severler için izlemeye değer bir film. Keyifli izlemeler..
1914 yılında İstanbul’da dünyaya gelen Orhan Veli, ilk okulun son sınıfındayken şiire başladı. Lise de öğretmeni olan Ahmet Hamdi Tanpınar’ın desteğiyle de kalemi iyice kuvvetlendi. Milli Eğitim Bakanlığında tercümanlık yapmaya başladı.
1950 yılında Ankara’da karanlık bir sokakta, belediye tarafından etrafına hiç bir işaret ve lamba koyulmayan bir çukura düştü. Kafasını çarptı. 2 gün sonra İstanbul’da bir arkadaşının evinde beyin kanaması geçirerek hayata gözlerini yumdu.
Garip akımının öncüsü, Türk edebiyatının en önemli isimlerinden, şiirlerindeki özgünlük ve duygusuyla kendisine hayran kaldığımız Orhan Veli Kanık’ı, aramızdan ayrılışının 69. yılında özlem ve sevgiyle anıyor, ölümsüz eserlerinden birkaçını sizlerle paylaşmaktan mutluluk duyuyoruz.
Bir Garip Orhan Veli
İstanbul’da Boğaziçi’nde Bir garip Orhan Veli’yim Veli’nin oğluyum Tarifsiz kederler içindeyim
Urumeli Hisarı’na oturmuşum Oturmuş da bir türkü tutturmuşum
İstanbul’un mermer taşları Başıma da konuyor martı kuşları Gözlerimden boşanır hicran yaşları Edalım… Senin yüzünden bu halim.
İstanbul’un orta yeri sinema Garipliğim, mahzunluğum duyurmayın anama El konuşurmuş, görüşürmüş bana ne
Sevdalım… Boynuna vebalim
İstanbul’da, Boğaziçi’ndeyim Bir garip Orhan Veli’yim
Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce.
Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epiyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.
Gün Olur
Gün olur, alır başımı giderim, Denizden yeni çıkmış ağların kokusunda. Şu ada senin, bu ada benim, Yelkovan kuşlarının peşi sıra. Dünyalar vardır, düşünemezsiniz; Çiçekler gürültüyle açar; Gürültüyle çıkar duman topraktan. Hele martılar, hele martılar, Her bir tüylerinde ayrı telaş!… Gün olur, başıma kadar mavi; Gün olur başıma kadar güneş; Gün olur, deli gibi…
Genç ve güzel bir kadın olan Jennifer’ın (Brenda Song) hayatı, bir kaza yüzünden mahvolur. Gözlerini bir hastahane yatağında açan Jennifer, geçirdiği kaza dahil hiçbir şey hatırlamamaktadır. Odasında baş ucunda duran Russell (Mike Vogel), kocası olduğunu söylemektedir.
Russell’ın yardımıyla kısa sürede iyileşen Jennifer’ın taburcu olup evde dinlenmesi gerekmektedir. Russell, eşini eve götürdüğü zaman tek isteği, hafızasını tetikleyip tekrar her şeyi hatırlamasını sağlamaktır. Evlerinde bir süre vakit geçiren Jennifer, içgüdüsüne dayanarak bir şeylerin yanlış olduğundan şüphelenir.
Bu sırada Jennifer’ın başına gelen kazayı araştıran dedektif Frank (Dennis Haysbert), genç kadının hayatıyla ilgili bir çok tutarsızlık bulur. Jennifer’ı hastahaneden kocası olarak çıkaran Russell, aslında çok tehlikeli biridir.
O zaman bu kadar spoiler yeter diyelim ve sizlere şimdiden keyifli izlemeler diyorum…
“Çiçekli şiirler yazmama kızıyorsunuz bayım Bilmiyorsunuz, darmadağın gövdemi çiçekli perdelerin arkasında saklıyorum.”
Siz hiç bilir misiniz bayım aydınlığın da karanlıklar doğurduğunu? Dışların kalabalığından payına düşenin içlerin yalnızlığının olması, boynunu sıkı sıkıya saran bir urgan gibi peyda etmiyor mu canına. Canını yakan şeyin hoyratça sözler, hoyratça dokunuşlar değil de gönlüne değen sıcacık bir tebessüm olduğunu bilebilir misiniz bayım?
Hayır, bilemezsin…
Yalnızlığın boyutu hakkında bilgi verebilir misiniz bayım? Hüznümün sekiz oktavlık isyan şarkıları ile bestelenmiş olabileceğini, yüzünde tebessümün gölgesi dururken ruhunun yalnızlığın acı şarabı ile mayalandığını ve ruhunda güzelliğe dair her şeyi ıhlamurların çiçek açtığı zamana saklamanın ne demek olduğunu bilebilir misiniz bayım?
Hayır, bilemezsin…
Bayım bir sürgündedir ruhum ve o sürgünde her akşamüstü mavi bir kuş gelir konar yanıma, bana özgürlükten bahseder. Kelamı bitince de beni kelamsızlığın diyarında, hoyrat rüzgarların ağuşunda bırakıp gider. Söyleyin ona bayım; mavi kuşlar kendi türünden olanları sürgüne mahkûm eder mi? Bunun cevabını duyamayacağım galiba, çünkü bayım ben mavi kuşumu öldürdüm…
Çav Bella yani “Hoşça kal Güzelim” bir İtalyan halk şarkısı olarak pirinç tarlasında çalışan bir erkek işçinin evde bıraktığı eşine ithafen yazdığı rivayet edilen bir ezgidir. Şarkının orjinal ismi Bella Ciao‘dur. Şarkının sözleri 2.Dünya Savaşı sırasında Mussolini faşizmine karşı direnen direnişçiler tarafından değiştirilerek partizanlar arasında bir direniş marşı haline gelmiştir.
İşte bir sabah uyandığımda Çav bella, çav bella, çav bella, çav, çav, çav Elleri bağlanmış bulduğum yurdumun
Mussolini İtalya’sında, faşizmin altında ezilen köylü ve işçi sınıf 2.Dünya Savaşının da başlamasıyla birlikte vatanlarının ellerinden kayıp gitmesine izin vermemek için faşizme karşı direnişe geçmiştir. Çav Bella şarkısının sözlerinde yapılan değişiklikler direnişin ruhunu tam olarak yansıtmaktaydı.
Her yanı işgal altında Elleri bağlanmış bulduğum yurdumun Her yanı işgal altında
Cepheye giden erkeklerin eşlerine seslendiği bu şarkı direnişin dalga dalga İtalya’ya yayılmasında en önemli etken olmuştur.
Sen ey partizan beni de götür Çav bella, çav bella, çav bella, çav, çav, çav Beni de götür dağlarınıza
Savaşın simgesi haline gelen şarkı bir İtalyan halk şarkısı olmaktan çıkıp dünya çapında sosyalist devletler tarafından benimsendi. Şarkı SSCB tarafından Kızıl Ordu marşı haline getirildi. Şarkı 23 yabancı dile çevrilmiştir.
Dayanamam tutsaklığa Beni de götür dağlarınıza Dayanamam tutsaklığa
Şarkının son zamanlarda tekrar gündeme gelmesinde tabi ki de La Casa De Papel dizisinin etkisi büyüktür. Şarkı popüler kültürün de etkisiyle çeşitli versiyonlarla karşımıza gelmektedir.
Eğer ölürsem ben partizanca Çav bella, çav bella, çav bella, çav, çav, çav Sen gömmelisin ellerinle beni
Çav Bella bir sokak şarkısıdır. Nasıl ki bir çiçek dalında güzelse Çav Bella da sokakta güzel. Çav Bella özgür ruhların şarkısıdır onu belli bir kalıba sokamazsınız. Zaten özgürlük savaşının simgesini prangalamak ne kadar doğru olur?
Ellerinle toprağına Sen gömmelisin ellerinle beni Ellerinle toprağına…
Bulunduğumuz duruma isyan ediyoruz, sefaletin derecelerini düşünmeden. Sıkılmamız, elde ettiklerimizle yaşamak zorunda kalıyor olmamızdan. Bu oluş, insanın terbiye edilmemiş doğası gereği olandan fazlasına ulaşabilme arzusunu tetikliyor.
Arzularına ulaşamama gerçekliği, arzulama isteğinizi çoğaltıyor. Arzularındaki çoğalma şiddeti isyana dönüşüyor ve bu durum seni ulaştıklarından daha çok uzaklaştırıyor. İşte o an akıl senin en büyük düşmanın; çünkü sadece arzuların için savaşacak. Gergin, gözünü kan bürümüş, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bir cahil gibi…
Önerim şu ki;
Aklını tut, tutarken de mantığından yardım al. Mantığın arzularına yenik düşmez. Çünkü mantık başkaları olur; doğruyu bulana dek gezer durur…
Bugün konuğumuz ölümün ve aşkın hisli şairi, “Yaş 35 yolun yarısı eder” deyip 46 yaşında hayata gözlerini yuman Cahit Sıtkı Tarancı. Tarancı 4 Ekim 1910 yılında Diyarbakır’da dünyaya gelmiş. Çocukluğuna dair pek bir şey bilmiyoruz ama kendisi için çocuk olmak ne demek anlattığı şiirini biliyoruz. Çocukluk adlı şiiri bize özlem duyduğu çocukluğunu anlatır gibi.
Affan dedeye para saydım, Sattı bana çocukluğumu. Artık ne yaşım var ne de adım; Bilmiyorum kim olduğumu.
Hiçbir şey sorulmasın benden; Haberim yok olan bitenden. Bu bahar havası, bu bahçe; Havuzda su şırıl şırıldır.
Uçurtmam bulutlardan yüce, Zıpzıplarım pırıl pırıldır. Ne güzel dönüyor çemberim; Hiç bitmese horoz şekerim!
Doğunca bir isim verilir bize fakat büyüyünce bu yetmez, insanlar ismimizin yanına unvanlar, sıfatlar koyar bir kimlik oluşturur. Şiirin başında bundan yakınıyor Tarancı, artık ne yaşım var ne adım derken. Şiir boyunca da çocuğun mutluluğunu, dertsizliğini anlatıyor. Bir de çocuğun dünyaya bakışını anlatıyor. Bir yetişkin ve bir çocuk aynı yere bakınca aynı şeyi görmüyor çoğu zaman. Düşünelim, bir baba bir oğul bir fıskiyeye bakıyor. Çocuk şunu düşünür,
Bu bahar
havası, bu bahçe;
Havuzda su şırıl şırıldır.
Baba şunu
düşünür, verdiğimiz vergiler buna mı gidiyor, bu su yeniden kullanılıyor mu, bu
kadar suyu ben kullansam ne kadar fatura gelir. Bundan olacak ki Cahit Sıtkı
“Hiç bitmese horoz şekerim!” diyor, büyümemek için.
Peki ismi nereden geliyor şairimizin? Asıl adı “Hüseyin Cahit”. Rivayete göre ailesi pirinç ekimiyle uğraşıyordu ve bu yüzden akrabaları ailesine Pirinççioğlu diyordu fakat soyadı kanunu çıktığında pirinç ekiminden zarar eden şairimizin babası Sıtkı Bey pirince sinirlenip çiftçi anlamına gelen Tarancı soyadını alıyor. Çiftçilik deyince de Cahit Sıtkı’nın o muhteşem şiiri aklımıza geliyor. Memleket isterim.
Orta öğrenimi için Fransız Saint Joseph Lisesine, lise eğitimi için ise Galatasaray Lisesi’ne gitti. Şiir yazmaya da Galatasaray Lisesi’nde başlamış.
Memleket isterim
Gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun;
Kuşların çiçeklerin diyarı olsun.
Memleket isterim Ne başta dert, ne gönülde hasret olsun; Kardeş kavgasına bir nihayet olsun.
Memleket isterim Ne zengin fakir, ne sen ben farkı olsun; Kış günü herkesin evi barkı olsun.
Memleket isterim Yaşamak, sevmek gibi gönülden olsun; Olursa bir şikayet ölümden olsun.
Galatasaray Lisesi’nde de şöyle ilginç bir hikayesi vardır Rivayete göre okul yıllarında tüm arkadaşlarının sevgilisi varken Cahit Sıtkı’nın yokmuş. O, kendisini çirkin sandığı için de kimseye yanaşamaz, utangaç olduğu için de bunu asla söyleyemezmiş. Sınıfta, yatakhanede arkadaşları hep sevgililerinden gelen mektupları birbirlerine okur caka satarlarmış. Bazen de şairimize takılırlarmış. O da gizlice kendi kendine haftada bir-iki mektup yazmaya başlamış. Yazıp postaya atar, sonra da mektupları sevgilisinden geliyormuş gibi alır arkadaşlarına okurmuş. Bu mektupları o kadar romantik olurmuş ki, bir süre sonra, arkadaşları da postacının yolunu büyük bir merakla beklemeye başlamışlar. Bunun üzerine insan Tutsam Ellerinden Ağlarsın şiirini okuyunca daha iyi hissedeceğimizi düşünüyorum;
Tutsam ellerinden ağlarsın.
Benek benek büyür karanlığım.
Nokta nokta korkutur seni.
Tutsam ellerinden ağlarsın
Toprak kokar avuçlarım, kan kokar.
Ben hoyrat gecelerde boy atmış fidan,
Boz bulanık sularda yıkanmış , arınmışım.
Geceleri çok yakınım yıldızlara,
Işığa çıkınca bir karışım.
Tutsam ellerinden ağlarsın.
Doğduğum köyü bir bilsen.
Gece gecemden büyük,
Acısı acımdan derin.
Tutsam ellerinden üşür ellerin!
Lisedeki bir başka anısını da
bir arkadaşı şöyle anlatıyor,
“Cahit, Galatasaray’da bizden
dört beş sınıf büyüktü. Alt sınıflarda okuyan bir akrabasını görmeye gelirdi.
Biz de o zaman kendisini görürdük. Okulun, Yaşar Nabi, Ziya Osman Saba ile
birlikte dergilerde şiirleri basılan üç isminden biriydi. Ufacık tefecik,
zarif, çok efendi bir hali vardı. Hani teneffüste ayağına bir top çarpsa,
çamurlanmasın diye ayağının ucuyla dokunan tipler vardır ya, onlardandı.
Tertemiz giyinirdi. Küçücük zarif ayakları ve hep boyalı iskarpinleri vardı.
Gel zaman git zaman, Diyarbakırlı Cahit, Türkiye’nin en ünlü şairlerinden biri
oldu. Müstesna incelikte, bütünüyle kendini şiire adamış bir insandı. İnsan
onun hesap yaptığına, günlük alelade şeyler konuştuğuna inanamazdı. Belki de
bunlardan çok uzaktı.”
Bu naif şairin sevda dolu
şiirleri de kendisi kadar naif. Mesela “Desem ki” şiiri, hayran olmamak mümkün
değil. Sizlerle yine “Desem ki” tadında bir şiir paylaşmak istiyorum;
Biz neredeyiz sevgilim
Gecesi benden, mehtabı senden
Bir bahçesi var ki aşkımızın,
Mevsimlerdir dolaşırız, bitmez.
Kim demiş ki zamanla gül solar?
Bülbül hiç yorulur mu türküden?
Dilbersin işte, delikanlıyım.
Ne hikmettir bu Yâ Rab ne güzel!
Herhalde yeryüzünde değiliz;
Sahiden biz nerdeyiz sevgilim?
Liseden sonra çalkantılı bir mektep ve memuriyet hayatı oluyor Cahit Sıtkı’nın. Bunlardan değil de size bir askerlik anısından bahsetmek istiyorum.
Cahit Sıtkı askerliğini yedek subay olarak yapar, yani astsubaydır. Bir de o zamanın tabiriyle emir eri veriler emrine.
Birliğindeki künye defteri sorumlusundan aldığı deftere baktığında bir isim dikkatini çeker. Abbas oğlu Abbas. Eli çolak olduğu için muharip birlikten ayrılmış biridir Abbas. Şairimiz bu askeri görmek ister. Öğle saatlerinde kapı çalınır. Karşısında civan mert yiğit biri selam çakıp;
-Abbas oğlu Abbas Emret komutan! der.
Cahit Sıtkı şöyle bir süzer ve sorar,
-Nerelisin?
-Memleket Mardin, kaza Midyat komutan.
-Sen benim emir erim olur musun?
-Sen bilir komutan!
Abbas’a eşyalarını toplamasını, kendi evinin altındaki boş yere taşınmasını emreder.
Abbas komutanını tabir-i caizse gözü gibi bakar.
Sabah erkenden kahvaltısını hazırlar, öğlen yemeğini akşam da mezesini eksik
etmez.
Zamanla aralarında komutan asker ilişkisinden
daha güçlü bir dostluk bağı oluşur. Zaman zaman dertleşecek kadar yüreğindeki
saflığı ve sadakati sevmiştir Cahit Sıtkı
Akşamları mey sofrası kurup mezeleri hazırlar
Abbas. Yine böyle bir keyif akşamında Cahit Sıtkı sorar;
-Sen İstanbul ‘ u bilir misin Abbas?
-Bilir komutan.
-Orda bir Beşiktaş var bilir misin?
-Bilir komutan! Ben orda acemi birlikteydim.
-Orda benim bir sevgilim var. Sen bana kaçırıp
onu getirir misin?
-Elbet komutan!
Sabah olur Cahit Sıtkı bakar ki. Abbas yeni
asker kıyafetleri giymiş, tıraş olmuş hazırlanmış.
Cahit Sıtkı sorar;
-Hayırdır Abbas neden böyle hazırlık yaptın?
-Ben istanbul ‘a gidecek komutan!
-Ne yapacaksın sen İstanbul ‘da?
-Sen söyledi bana. Ben gidecek sana Sevgiliyi
getirecek!
Gözlerindeki hüznü ve gözyaşlarını gizlemek
istercesine arkasını dönüp kapıyı çarpar ve çıkıp gider Cahit Sıtkı…
Fakat bu mert askerin, yüreği sevgi dolu Anadolu
çocuğunun samimiyeti ve sıcaklığından duygulanır.
Akşam olur, mey sofrası kurulur ve Cahit Sıtkı o
meşhur şiirini kaleme alır,
Haydi Abbas, vakit tamam;
Akşam diyordun işte oldu akşam.
Kur bakalım çilingir soframızı;
Dinsin artık bu kalp ağrısı.
Şu ağacın gölgesinde olsun;
Tam kenarında havuzun.
Aya haber sal çıksın bu gece;
Görünsün şöyle gönlümce.
Bas kırbacı sihirli seccadeye,
Göster hükmettiğini mesafeye
Ve zamana.
Katıp tozu dumana.
Var git,
Böyle ferman etti Cahit,
Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan;
Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan…
Bu şiirin hikayesi aslında bu
kadar değil. Bu Beşiktaşlı sevgilinin de bir hikayesi var tabi.
O hikaye de şöyle,
Bu meltemli geceler
Su sesi, ay ışığı
Uzayan türküleri
Cırcır böceklerinin,
Bu cümbüş, bu muhabbet
Bu tatlı uykusuzluk
Hep senin şerefine
Esmer güzeli yârim…” dediği
Beşiktaşlı sevgili… Lisede yazdığı aşk mektupları gibi hayali olduğu söylenir. Ancak Cahit Sıtkı’nın teyze oğlu, Reşid İskenderoğlu 1993 yılında yayımladığı anılar kitabında, yıllar sonra “Beşiktaşlı Sevgili”nin izini bulduğunu, kendisi ile görüşmek istediğini, ancak olumsuz yanıt aldığını anlatır. 2004 yılında 93 yaşında hayata gözlerini yuman, anne tarafından şairin akrabası olan Vedat Günyol’un anlattığına göreyse Cahit’in yıllarca gönlünde bir sır gibi sakladığı Beşiktaşlı sevgili meğerse kendisinin kız kardeşi Mihrimah Hanım imiş… Bunu, yıllar sonra, bir gün birlikte Paris’te dolaşırlarken Cahit Sıtkı bizzat Vedat Günyol’a itiraf etmiş. Vedat Günyol o gün çok hayıflanmış; “Ah Cahit, keşke o zaman söyleseydin, seni kız kardeşimle evlendirmeye çalışırdım…” demiş.
Ah bu şairler, sevgiliden çok sevmeyi seviyorlar bazen.
Ve Cahit Sıtkı Tarancı’nın ölümü… Hayatının son zamanlarını geçirdiği felç dolayısıyla yatalak olarak geçirir. 46 yaşında, yolun yarısı dediği yaştan sadece 11 yaş sonra hayata veda eder. Bu şiirin incelemesini de yapmak isterdim ama bu hüzünlü hikâyeye sadece bu şiiri sizlere yazarak son vermek istiyorum.
Otuz Beş Yaş ŞiiriYaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünüyorsunuz;
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim:
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
N’eylersin ölüm herkesin başında. Uyudun uyanamadın olacak Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında? Bir namazlık saltanatın olacak. Taht misali o musalla taşında.
John Baird’in, 1926’da televizyonu icat etmesiyle bu mucizevi icat 1930 yılında tamamen hayatımıza dahil oldu. Büyük bir buluş olan televizyon, ilk yıllarında yalnızca birkaç evde bulunuyor; herkes tarafından ilgiyle karşılanıyordu. Bir kesim tarafından “Şeytan Kutusu” olarak isimlendirilen icat, izleyenleri hayrete düşüyordu. İnsanlar kendilerini ekranlarda gördükçe izlemeye çekiniyorlardı. Ancak çok kısa bir süre sonra “Şeytan Kutusu” denilen icat, evlerimizde olmazsa olmaz eşya kategorisine girmeyi başardı…
Sizler için televizyon tarihinin en şaşırtıcı ilkelerini derledik. Keyifli okumalar!
İlk Uzun Süren Özel Yayın
1973 yılında ilk kez yılbaşı için kesintisiz özel yayın yapıldı. Bu yayın 11 saat sürdü.
İlk Spiker
Televizyon tarihimizin ilk spikeri olan Fatih Pesiner, ekran karşısına geçen seyircilere ilk kez “Sayın seyirciler” diye hitap etmişti.
Televizyonda İzlenen İlk Maç Yayını
İlk maç yayını: İTÜ TV’de 2-1 yenildiğimiz Türkiye ile Sovyet Rusya maçıdır. Ve bu maç kaçak olarak yayınlanmıştı. Profesyonel anlamda ilk maç yayını 1973 yılında Beşiktaş- Fenerbahçe rekabetiydi. Ve o efsanevi maç berabere bitmişti.
İlk Piyes Yayını
1954 yılından itibaren düzenli olarak yapılan yayınlardan biri de hava durumudur. Hava durumlarının aktarılmasını ilk defa Ali Esen yapmıştır.
İlk Yayın Yasağı
‘Türkiye’nin Kalbi Ankara’ adlı belgesel, Mustafa Kemal Atatürk’ün talimatıyla Rus yapımcılara çektirilmişir. TRT’de yayınlanan belgesel, 1969 yılında TRT’nin genel müdürü İlhan Öztrak tarafından kuruma baskın yapılarak yasaklanmıştır.
İlk Reklam Filmi
1972 yılında Meysu markasının çektiği meyve suyu reklam filmi, yayınlanan ilk reklam filmidir.
Renkli Televizyona İlk Geçiş
1 Temmuz 1984 yılında siyah beyaz ekranlara veda edilmiş, her şey renklenmiş ve ilk kez tamamen renkli yayına geçilmiştir.
Zeynep Bastık’ı çoğumuz “Fırça” şarkısı ile tanıdık. O günden bugüne de genelde akustik şarkılar söylerken gördük onu. Şimdi karşımıza Mustafa Sandal ile beraber düet yaptıkları “Mod” şarkısı ile çıkıyor.
Klibi izlediğimiz zaman içimiz kıpır kıpır oluyor. Mustafa Sandal ve Zeynep Bastık’ın o muhteşem enerjilerini iliklerimize kadar hissediyoruz. Kalkıp dans etmek geliyor içimizden hemen. Gözümüzden kaçmayan küçük ve tatlı detaylar da var tabii ki. Zeynep Bastık, Mustafa Sandal’ın o aşina olduğumuz figürlerini kapmış hemen. Muhteşem bir uyum yakalamışlar beraber. Ben sözü fazla uzatmadan bu enerjisi tavan olan şarkıyla sizleri baş başa bırakıyorum. Keyifli dinlemeler. 🙂
