Hayatımın en mutlu ânıymış , bilmiyordum .
Uzun süre etkisinden çıkamadığım, Orhan Pamuk’un en güzel eserlerinden biridir Masumiyet Müzesi…
Kitap genel itibariyle Füsun ve Kemal arasındaki tarif edilemez aşk durumunu anlatıyor. Her aşk hikâyesinin mutlu sonla bitmediği, coğrafyanın bize binbir türlü oyunlar oynadığı gerçeği bir kez daha çıkıyor karşımıza. Çocukluktan aşina olduğu ancak yıllardır görmediği uzaktan akrabası Füsun’un Şanzelize butikte karşısına çıkmasıyla başlıyor her şey. Kemal dönüp arkasını gidemiyor ve ne olduysa bundan sonra oluyor. Bu aşkın, tutkunun anlık bir heves olmadığını anlıyoruz. Sanki Kemal’le birlikte biz de o aşkın hissiyatını dokuz yıl boyunca yaşıyoruz, dile kolay tamı tamına dokuz yıl…
Bazen kendinizi Çukurcuma’da Füsun’ların evinde televizyon izlerken, bazen de kendinizi Kemal’in yerine koyup Füsun’u düşünürken bulabilirsiniz. Velhasıl Kemal’in yaşadığı durum öyle bir hal alıyor ki adeta elinden gelse Füsun’un aldığı nefesi bile bir şeye doldurup saklayacak.
Fazla detaya inmeden Masumiyet Müzesi nasıl anlatılır bilemiyorum. Okuyalı neredeyse iki yıl geçti üzerinden ama bazen istemsizce kendimi Çukurcuma’da Füsun ile Kemal’i düşünürken buluyorum. Eğer duygularınızın varlığını hissetmeye ihtiyacınız varsa, ısrarla okumanızı tavsiye ediyorum.
Okuduktan sonra da kendinizi Masumiyet Müzesini hayal ederken bulacağınız muhtemel. O yüzden aşağıya bir bağlantı bırakıyorum, buradan müzeyi gezebilirsiniz. Eğer ben kanlı canlı görmek istiyorum derseniz kitabın son sayfalarında, giderken kullanabileceğiniz bir harita var, ayrıca kitabın 485. sayfasında müzeye girerken kullanabileceğiniz bir bilet de mevcut. Bu detay beni çok etkilemişti. Bir kitap düşünün, bir müze yaratıyor ve öyle bir kitap ki bileti de içinde barınıyor.
Açılışı kitabın ilk cümlesiyle yaptığım gibi kapanışı da yine kitabın son cümlesiyle yapmak isterim.
“Herkes bilsin, çok mutlu bir hayat yaşadım.”
