Baksan da görünmüyor zamanın bulantısı…
Anlamıyor insan bazen
Bir ağacın gülümsemesini,
Ya da baksa da göremiyor
Kuş oyuklarıyla dolu gökyüzünü.
Gökten zaman yağdığında
-ki zaman insandır-
Uzat ruhunu yağmura,
Göster herkese kendi hükümsüzlüğünü!
Oluş; asla hallolmayan bir çekişme,
Sıkıntı ise harikalar yaratan
Boşluğun ta kendisi.
Ve sen;
Ey bunalmış zaman!
Sen de biliyorsun ki ölemezler,
Bir ruhları var.
