Özlüyorum…
Bu kelimenin içinde bir yaşam var.
Çünkü bazen “özlüyorum” demek, yalnızca geçmişi değil, kendimizi de anımsamak demektir.
Ben özledim.
Ben özlüyorum.
Ben ö(z)lüyorum.
Ne zaman bir şeyleri geride bıraktım desem,
Gecenin sessizliğinde
Yine çıkıp geliyor yüzüme eski izler.
Unutmuş gibi duruyorum herkese
Ama içimde,
Her gece başka bir hatırayla uyanıyorum.
Ben geçmişe sığınıyorum,
Çünkü orada yarım kalan yanım var.
Ben geleceğe bakıyorum,
Çünkü orada belki tamamlanırım
Ama şimdide,
Sanki ne varım ne yokum.
Kimi zaman düşünüyorum:
Ölülerin içinde yaşayan diri miyim,
Yoksa dirilerin arasında ölmüş biri mi?
Nefes alıyorum, ama bazen hissetmiyorum.
Gülüyorum, ama içim sessiz çığlıklarla dolu.
Aşmaya çalıştığım şey nedir aslında?
Bir sınır mı?
Bir özgürlük mü?
Yoksa en çok değer bulduğum yeri
Kendi ellerimle mi yok ediyorum?
Benim en büyük savaşım,
Dışarıdaki insanlarla değil,
Kendi içimdeki yankıyla.
Kendime değer vermeyi
Ne zaman becereceğim,
Bilmiyorum.
Belki de sorun bende değildir.
Belki de fazla yük bindirdim yüreğime,
Fazla sorumluluk, fazla hatıra,
Fazla kırgınlık sakladım derinlere.
Ve yine de,
Her “özlüyorum” deyişimde
Bir yanım ölmekten vazgeçiyor.
Çünkü özlem
Aslında hâlâ yaşayacak bir şeylerim olduğunun kanıtı.
Ben özledim.
Ben özlüyorum.
Ama belki de en çok,
Kendimi arıyorum.
Çünkü her özleyiş, biraz daha insan olduğumun hatırlatması.
Bu özlemek üzerine yazı, içimde kalan yarımlara yazılmış bir mektup gibi.
Ve belki bir gün, “özlemek” kelimesi artık acıtmaz.
