Yaşamak tütüyor burnumda
hazin bir hava
nüfuz ediyor her zerresiyle
etime, kemiğime, tırnağıma…
bir meltemle
dilime dolansa denizin tuzu
bir yağmurla
ruhuma ilişse toprak kokusu
bir tren
götürse beni, benden.
Yaşamak tütüyor burnumda
şöyle derin bir nefes
dolaşsa bedenimin her sokağında
kaybolsa ara caddelerinde uzuvlarımın
bir nefha
dolasa kollarıma
hiç sarılmamış kolları
bir lodos
süpürse, değmemiş
oyalanmalarımı
bir heves
geçse takılmadan
kursağımı…
Yaşamak tütüyor burnumda
lüzum yok pahalı evlere,
arabalara;
bilhassa kalabalığa
yaşamak! El değmemiş huzurla
avaz avaz bir sessizlik uğruna..
