“Kahve içer miyiz?” dedi. “Olur” dedim. Başımı sallayarak.
Mutfağa doğru giderken, kalktığı yerde bıraktığı izi sevdim gözlerimle. Kahve yaparken ellerini sevdim. Yürürken ayaklarını. Konuşurken dudaklarını. Güldüğünde gamzelerini sevdim. Tuhaf bir duygu bu sevmek. Nereye dokunsa, orayı seviyor gibiyim.
Şairin “Evimde şenliksin, bahçemde bahar” dediği o şiiri geldi aklıma birden, böyle mi sevmişti o da?
Desem ki, sen benim için,
Hava kadar lazım,
Ekmek kadar mübarek,
Su gibi aziz bir şeysin;
Nimettensin, nimettensin!
