Sabah Oldu

Sabah oldu, uyan kalbimin vurgunu!
Sen orada vuruldukça kanlandın.
Karanlık da kalkarken karanlık düşüncelerden…
Sen doğmadan, önce yüzümde canlandın.

Nasıl belli edeyim de uyandırayım?
Cumanın selası, Perşembe’den okundu.
Nasıl baş ucuna gel(emey)ip duygulandırayım,
Rûya makamından kim kime dokundu?

Sabah oldu, uç kalbimin kuşu!
Sen kafeste kaldıkça tutuştun.
Diğer yarımın da nükseden hep yarım kalışı,
Sen batmadan, uzakta ümitli susuştun.

Meraktayım, kader-i muallaktayım.
Mahfuzun sırrına mahsus iken…
Bir ervahın sev(il)diği firaktayım!
Biraz daha bahçelere bergüzar diken.

Sabah oldu, göster kalbimin pusulası!
Sen yönünü aradıkça kalb(im)e saplandın.
Ben o canşikarın aşikarı ettim kendimi
Sen saatine bakmadan, sakladıklarımla (H)ak’landın!