Öğretmen olmak isterdi hep
Çok severdi çocukları Zeynep
Köy okulunda başlamıştı ilk
Gencecik yaşta büyük heyecanla
Kapısı yoktu belki okulun
Penceresi çoktan eskimiş
Duvarların boyası gelmiş
Ama yinede herkes mutlu okulda
Annesini özlerdi öğretmen zeynep
Çok uzaktaydı doğduğu yerden
Geceleri uyku tutmazdı bazen
Aklına gelirdi çocuklar gülerdi hemen
Boynundan çıkarmazdı yeşil fularını
Çok severdi bu köyün surlarını
İzlerdi penceresinden papatyaları
Dinlerdi gün ağırınca kuşların türkülerini
Gün geldi ayrılık vakti geldi
Gözünden bir damla yaş süzüldü
Son kez baktı arkasına
Hüzünle, özlemle, sevgiyle…
