Oysaki ben
Sabahları gülerim kendimi
Çocukluktan kalma bir alışkanlık
Ve yine ben
Geceleri üzerim kendimi
Zifiri zincire halkalanmışlık
Benimkisi
Gündüzleri gamzelerime gömülen gülüşlerimin
Geceleri emanet ruhumda dirilen üzülüşleri
Gibi…
Süzülen kim? Üzülen kim?
Oysaki ben
Sabahları dinlerim kendime
İç sesimle barIŞIKlık
Ve yine ben ya
Geceleri inlerim kendime
Koynu koynuna giren koyulaşmışlık
Benimkisi
Gündüzleri kirpiklerimde yankılanan seslerimin
Geceleri kıyamet ruhumda kopan herkesleri
Gibi…
Duyan kim? Uyan kim?
Oysaki ben
Sabahları doğarım kendimi
Doğuştan kalma bir huylandık
Ve yine ben
Geceleri boğarım kendimi
Boynuna boylu boyunca sarılmışlık
Benimkisi
Gündüzleri parmak uçlarıma değen çiçeklenişlerimin
Geceleri alamet ruhumda tutulan geçekleri
Gibi…
Uyanık kim? Yanık kim?
Oysaki ben
Ne can vericiydim, insan olsun
Ne de can ALICI’ydım, insan (s)olsun
Sırıl sıklam sırra (a)sırlık, Benimkisi…
Gülüşlerimin üzülüşleri “Ben”!
Gülüşlerimin (s)üzülüşleri kim?
