12.5 C
İstanbul
Cumartesi, Kasım 9, 2024

Gömülen İnsan Portresi

Güvenin parlak kanatları kırıldığında
Karanlık bürüdü güneşi.
Bulutlar büyüdü, örttü gecenin üstünü.

Gecenin içinde bir garip insan, tutsak.
Avuçlarında birkaç solgun güven parçası,
Hatırında bıraktığı güneşli günlerin acısıyla.

Mavi taşlarla süslediği düşler,
Birer birer ve kesilmeden
-ve her biri diğerinden daha yüksek sesle-
Aklına düşmekte.

Damarlarında akan isli kan,
Bulaştırıyor soğukluğunu
ve yalnızlıkla suluyor,
Dökük duvarlarını kalbinin.

Kovuşturduğu hayat elinin tersinde,
Durgun nabzı tahammülün son raddesinde,
Ani hıncı acıya mı, ölüme mi?
Artık o, ufuk boyu bir boşluğun gölgesinde.

READ  Medeniyet Çıkmazı
Önceki İçerik
Sonraki İçerik
Serbülent Ünalır
Serbülent Ünalır
Hayat ve hayatın içindekilerle, kendisiyle meselesi olan; cevaplanmamış soruları bulunan, kendi halinde biriyim. Tüm ruhu zengin insanlar gibi yalnızlıkla yoğruldum ve yalnızlıkta hissederek var oluyorum.

Related Articles

CEVAP VER

Bir yorum girin
Adınız

- Advertisement -spot_img

Latest Articles