Yanlışa boyun eğdiğimiz yok. Onlar için sıradan olan cümleleri başımıza taç yaptık. Altı üstü “Seni seviyorum” dedi.
Maksadımız bir kalbi bir kalbe mühürlemekti. Yamalı da olsa, yangınımızı örtmekti.
Sefere çıkmış duygularımızla gönül fethetmekti.
Neticesinde aldandık tabi.
E biraz da oyalandık.
Gönül bağımızı da çaputlarla sardık.
Dallarda yer yoktu, hayıflandık.
Üç vakte kadar bir yara bandı sardık.
Oturduk kalktık, yattık uyandık…
Olmadı! Geceye lakap taktık.
Gündüzü ise hiç hatırlamadık.
Yeri geldi kalemi neşter yaptık
Bir onlara bir de bize batırdık
Aklı selimdik de azıcık tırlattık
Vakti üçten ikiye düşürdük, hiç anlamadık
Bir güneşe, bir de ağaca baktık.
“Güven” sandık, insana yaslandık.
Bilemedik, tepetaklak yuvarlandık.
Vakit yeterdi de, biz uslanmadık.
Düştük kalktık yine de yol aldık.
Az ötedeydi ama biz uzak sandık.
İşte şurada da bir toprak kazdık.
Vakit tamamlandı. Hayde Allah’a ısmarladık.
