Hunisiz Çıkmam Abi

Gençlik muazzam şey doğrusu.
Bunu söylemek için hayli yaş almaya gerek görmüyorum. Kalbim değil de aklım sınır koymaya başladığından beri tekrar ediyorum bu cümleyi : Gençlik muazzam şey doğrusu!
Vallahi sevgili arkadaşlarım, bünye alışık olmadığından mı bilinmez aklımla karar verme işinden hiç hoşlanmadım ben. İnsan robotlaşıyor kalbinden uzaklaştıkça. Her şeyi mükemmel kılmaya yetmediği gibi, fazla düşünmekten beynin yanıyor. Bu abartılı bir cümle değil, dikkatinizi çekerim, kafatasınızın üstünden başlamak suretiyle kulaklarınızın arkasından geçip boynunuza varan bir yanmadan bahsediyorum.
Nerede o kalbimizle karar verip it gibi pişman olduğumuz  günler!
Kalbinle karar verince üniversite de kütüphanede kalmaz, dersten kaçıp batak oynarsın ki hayatının en büyük kumarı hep o kalır ne kadar para koyduğunun önemi olmadan.
Kalp karar verince görmezsin uzun kısa, tüylü tüysüz, şaşı nerede bunun ara başı?
Allah’ım bir tac mahal de sen ona yaptıracaksın da taklitçi demesinler diye gizliden seversin.
Ne mümkün birikim yapmak kalbinle yaşarken? Yemişim emekliliğini , bireyselini, vadelisini.
Vadesiz paylaşmalar vardır orada. 1 birayı 3 kişi içersin de yine güzel olur kafan. Benzin parasını bile ortak verirsin , birbirine cimri demezsin mesela. Param yok dediğinde soğumaz kızlar ben ısmarlarım der, bunun ertesi hep sevgidir , aşktır, meşktir ve şimdi ki gibi hayatı kaçırmazsın 3 kuruş para biriktirebilmek için.
Nereye yetişiyorum Allah’ım? Neyin acelesi bu? Ne var vardığım yolun sonunda?
Kahkaha atmak istiyorum ben, yağmurda şarkı söylemek, manyak mı bu kız diye sormalarını istiyorum.
Yemişim aklını , beynini, zekasını.
Gerizekalı deyin bana , bozulursam namerdim.
Aklımla düşünmek istemiyorum ben.
Hunimi getirin bana.
Hunisiz çıkmam abi !