16.7 C
İstanbul
Perşembe, Mart 28, 2024

Ayna – Ⅰ

Kafasında sürekli tek bir soru dolaşıp, duruyordu. Neden?

Neden herkes bu denli kötü? Neden insanlar bu kadar anlayışsız? Neden bu denli bencil? Neden bu kadar zalim?

Sorduğu sorular gün geçtikçe onu yiyip bitiriyordu. Bu soruların cevabını alamadığı için birkaç kez intihara bile kalkışmıştı. Peki, neden intihar etmeyi başaramamıştı? Korkak mıydı, yoksa hâlâ içinde, derinlerinde bir yerde yaşamak isteyen bir şeyler mi vardı? O da uzun bir süre bu sorunun cevabını alamamıştı.

Her sabah olduğu gibi, bu sabah da yatağından kalkarken hiç uyanmak istemiyordu. Enerjisi yoktu ve hiçbir amacı da yoktu. Kalksa yine o sıkıcı işe gidecek, yolda bir dünya sinir stres yaşayacak, iş yerinde müşteriler deli edecek, gün içerisinde ailevi sorumluluklar çıkacak ve akşam olup eve geldiği zaman birkaç lokma bir şey yedikten sonra televizyon karşısında yorgunluktan sızıp kalacaktı. Kim bunları düşünerek güne başlamak isterdi ki zaten?

Yiğit bunca olumsuzluklara rağmen her gün yaptığı şeyi yaptı ve o yataktan zor da olsa kalkmayı başardı. Onun için “ya sorma ne büyük başarı” diyor. Önce tuvalete girdi, sonra duşunu aldı ve giyinip evden çıktı. Her gün kullandığı toplu taşımaya bindi. Lanet ve öfkeyle. Çünkü hava çok sıcak ve otobüs her zamanki gibi çok doluydu. Sıkıntıdan daralan Yiğit mırıldanarak “keşke uzaylılar gelip beni kaçırsa da kurtulsam” diyordu.

Birkaç dakika sonra telefonu çaldı. Tabii ki arayan uzaylılar değildi. Sevgilisi Sinem arıyordu. Telefonu açtı ve Sinem telaşlı bir ses tonuyla “Yiğit acil gelmen lazım” dedi. Aynı telaşa bürünen Yiğit “Ne oldu iyi misin? Neredesin söyle, hemen geliyorum” dedi. Sinem, “Sen acil gel, anlatırım, konum atıyorum.” dedikten sonra telefonu kapattı. Hemen ardından telefonuna konum geldi. Konumu açıp baktığında Sinem’den yaklaşık yirmi dakika uzaklıkta olduğunu gördü. Hemen otobüsten indi ve bir taksi aramaya başladı. Hayatında hiçbir şey yolunda gitmiyorken şimdi bu nereden çıktı? Ne olduğunu bilmediği için de gerilmiş ve bu gerginlikle sıkıntıyı öğrenmek için Sinem’e mesaj atıyordu. Fakat hiçbir mesajına cevap alamıyordu.

READ  Bir Kan Davası; Berfin ve Hikmet

Sonunda bir taksi bulabilmişti ve yolu tarif etmeye başladı. Aklından bir sürü senaryo geçiyordu Yiğit’in. Bir yandan işe geç kalacağı için arayıp haber vermesi lazımdı. Belki de hiç işe gidemeyecekti bir daha. Yöneticisini arayarak durumu anlattı ve birkaç saatlik izin aldı. Fakat içindeki korku yaklaştıkça büyüyordu. İstanbul’da sabah trafiği denilen bir illet elbette ki onun da yakasına yapışmıştı. Şoföre yalvaran Yiğit “Abi ara sokaklardan falan git, lütfen çok acil yetişmem lazım” diye telaşla söylenip duruyordu. Biraz gecikmeli olarak konumun olduğu yere varmıştı. Taksiciye parasını ödeyip hemen indi. Etrafına baktı, döndü durdu defalarca fakat hiçbir şey göremiyordu. Sinem’i aradı fakat açmadı, tekrar aradı yine açmadı, tekrar aradı bir süre çaldıktan sonra açtı. Sinirli bir şekilde “Neredesin, geldim yoksun, dalga mı geçiyorsun benimle!” diye bağırdı. Sinem “Sakin ol, tarif edeceğim yere gel mesaj atıyorum” dedi ve Yiğit’in konuşmasına izin vermeden telefonu kapattı. Ardından hemen mesaj geldi. Bir apartman tarifiydi bu ve sadece apartmanın ismi ile dairenin kat ve kapı numarası yazıyordu. Biraz aradıktan sonra Yiğit apartmanı buldu ve açık olan giriş kapısından hızla içeri girdi. Bu apartman ona bir yerden tanıdık geliyordu fakat bunu düşünecek vakti yoktu. Dairenin bulunduğu kata çıktı ve kapıyı çaldı. Kısa süre sonra kapıyı Sinem açtı ve ağlıyordu. Yiğit “Ne oldu, iyi misin?” dedi. Sinem “İçeri gel, bak” dedi. Yiğit içeri girdi Sinem’in eliyle gösterdiği yere doğru gitti ve olduğu yerde donup kaldı. Gördüklerine inanamıyordu…

Önceki İçerik
Sonraki İçerik
Mertcan Sezer
Mertcan Sezerhttps://mertcansezer.wixsite.com/yasamkocu/iletisim
Merhabalar,         Ben Mertcan Sezer. Muğla/Dalaman doğumluyum. Yeditepe Üniversitesi'nde aldığım eğitimler sonucunda Uluslararası Yaşam Koçu / NLP Master oldum ve  güncel olarak belirttiğim alanlarda bireysel koçluk, eğitmenlik yapmaktayım. Akademik hayatıma İstanbul Üniversitesi - Sosyoloji bölümünde devam etmekteyim.       Hayatım şu an gözlemlediğim herkes kadar ''Yaşamak istenilmeyecek'' bir haldeydi. İntihar etmek isteyen ve eyleme geçmiş birinden şimdi bir gün dahi kayıp etmek istemeyen her anı dolu dolu yaşan biri olmanın sırlarını paylaşıyorum. Ne kadar çok insan hayattan zevk alırsa o kadar mutluluk ve enerji doluyorum. Bu hayat bize verilen bir armağan, hemde tek sefer verilen. Bunun değerini bilmesi için herkese değmeye, onların kalplerine dokunmaya çalışıyorum. Çünkü;      Yaşamak çok nadir rastlanan bir şeydir. Çoğu insan sadece var olur.                         Oscar Wİlde

Related Articles

CEVAP VER

Bir yorum girin
Adınız

- Advertisement -spot_img

Latest Articles